Και κάπως έτσι, πριν καλά-καλά φύγουν τα Χριστούγεννα, ήρθε το Πάσχα. Άλλη μια ευκαιρία για οικογενειακή συνεύρεση στο Δήλεσι, άλλη μια ευκαιρία να εξασκήσω την τέχνη της ψησταριάς μπουρλιάζοντας τον κάτσικο με τον πατέρα και φυσικά άλλη μια ευκαιρία να ανεβάσω ακόμα λίγο την κακή μου χοληστερόλη.
Πολύ μου αρέσουν αυτές οι μαζώξεις! Αυτά τα ζεστά οικογενειακά τριήμερα που θα εμφανιστώ στο εξοχικό με το φρεσκοπλυμένο μου αμάξι και το μπορντό πουκάμισο με τη μαύρη γραβάτα, έτσι για να δώσω τη χαρά στη μάνα μου να κοκορεύεται που έβγαλε γιο επιστήμονα. Τα τριήμερα αυτά παίρνω μια γεύση ζωής σε χωριό. Μακριά από την Αθηναϊκή κίνηση και τις επαγγελματικές υποχρεώσεις, χαλαρώνω και βλέπω τα πράγματα τόσο μα τόσο διαφορετικά. Απέχοντας από τις όποιες ιντερνετικές και άλλες εξαρτήσεις, ο χρόνος μοιάζει να κυλά όπως ακριβώς θα έπρεπε να κυλά: Αργά! Και κάτι τέτοιες στιγμές συνειδητοποιώ πως χωμένοι στην τεράστια Αθήνα τρέχουμε σα ζουρλοί πέρα δώθε για να αποκτήσουμε τα αγαθά εκείνα που τελικά ούτε το χρόνο ούτε το κουράγιο έχουμε για να χαρούμε. Τέλος πάντων, Μεγάλο Σάββατο, ώρα 20:42 και με έπιασαν οι αμπελοφιλοσοφίες μου! Ίσως φταίει αυτή η μεθυστική μυρωδιά της μαγειρίτσας που με κάνει και ξερνάω σαν Πυθία ό,τι σώψυχα και υποσυνείδητα κρύβονται στη φαιά μου ουσία. Και αυτή τη φορά τα ξερνάω κατευθείαν στο word μπας και τα διαβάσω στην Αθήνα και με φτύσω όποτε ξαναγχωθώ με ένα κάρο μαλακίες...!
Η μαγειρίτσα επιτέλους ετοιμάστηκε, το τραπέζι στρώθηκε με κάθε λογιών καλούδια και κατά τις 23.30, μπορεί και 23.40 (γνήσιοι Έλληνες γαρ) φύγαμε για την εκκλησία. Μια εκκλησία κουκλίτσα, κοντά στην παραλία, μια χαρά σημαιοστολισμένη, μια χαρά φωτολουσμένη και μια χαρά τιγκαρισμένη στον κόσμο. Και οι καμπάνες, λίγο μετά τα μεσάνυχτα, μια χαρά χτύπησαν χαρμόσυνα, και τα βεγγαλικά, αν και λιγότερα λόγω της οικονομικής κρίσης, μια χαρά φώτισαν τον ουρανό. Και εγώ, αλήθεια σας το λέω, μια χαρά θα αισθανόμουν το δέος της Ανάστασης, αρκεί ο πάτερ να είχε λίγο, έστω λίγο, καλύτερη φωνή. Νομίζω το συγκεκριμένο «Χριστός Ανέστη» ήταν ό,τι , μα ό,τι, μα ό,τι χειρότερο έχω ακούσει ποτέ. Και δεν ήταν η χροιά της φωνής του που θύμιζε το πεινασμένο πρόβατο του country story, ούτε και οι κακόμοιροι ψάλτες που έντεχνα μεν, μάταια δε, προσπαθούσαν να καλύψουν την όλη παραφωνία. Ήταν ο συνδυασμός αυτών, με όλους εμάς τους υπόλοιπους να προσπαθούμε να ακολουθήσουμε ένα τόνο που πότε έφευγε προς τα όρη και τα βουνά και πότε προς το υπέδαφος. Ε ρε τι υπομένει κανείς για μια μαγειρίτσα, μια μαγειρίτσα που παρεπιπτόντως μόλις ένα τέταρτο μετά την Ανάσταση είχε ήδη, βουλιμικά μεν ευλαβικά δε, φαγωθεί!!
Η Κυριακή του Πάσχα, ήταν μια πανέμορφη μέρα! Σχεδόν καλοκαιρινή! Πήρα την πρωτοβουλία να αναλάβω εξολοκλήρου την προετοιμασία του οβελία. Από το κάρφωμα ως το αλατοπιπέρωμα και από το ψήσιμο ως το κόψιμο και το φάγωμα (Ι wish)! Και αν εξαιρέσεις τις λάμες σταθεροποίησης της μέσης που σα να μου'φυγαν η μία στη Δύση και η άλλη στην Ανατολή, όλα πήγαν κατ'ευχήν. 10.07, το εννιάκιλο έδεσμα ήδη στριφογύριζε στην ανώτερη σκάλα της ψησταριάς και λίγο πριν τη 13.00 ήταν έτοιμο και κομμένο σε μερίδες στη μεγάλη λαμαρίνα. Αν και ελαφρώς ανάλατο (προς ιδιαίτερη ικανοποίηση της μάνας), ήταν πραγματικά λουκουμάκι, ειδικά όταν τρωγόταν με μπόλικο τζατζίκι και μουστάρδα (μιαμ μιαμ!). Το τραπέζι έληξε με το τσούγκρισμα του αυγού που όπως και το προηγούμενο βράδυ, με βρήκε από μπρος και από πίσω μέγα χαμένο.
Μία ώρα αργότερα κατά τις 14.30, λίγο το κρασάκι, λίγο το παραφουσκωμένο στομάχι και λίγο η πρωινή κόπωση της όλης προετοιμασίας αλληλεπίδρασαν προς την κοινή κατεύθυνση του ύπνου! Πολύ γουστάρω τον μεσημεριανό ύπνο στο Δήλεσι! Κοιμάμαι δύο ώρες και ξεκουράζομαι για οχτώ!... Συνήθως δηλαδή...! Βλέπετε τα διπλανά μούλικα αγοράκια είχαν μια κάπως διαφορετική άποψη! Τα δυναμιτάκια έπεφταν σύννεφο, σχεδόν κάθε λεπτό, και ο θόρυβος της έκρηξής τους είχε πολυάριθμες αλυσιδωτές συνέπειες! Σε πρώτη φάση, τρόμαζαν τα σκυλιά των απέναντι που αν και κυνηγόσκυλα, κάθε τέτοιο καιρό κλάνουν μέντες με τα μπαμ-μπουμ. Σχεδόν συγχρόνως ενεργοποιούσαν το συναγερμό του αυτοκινήτου μου, και τρίτον ακούγαμε κλάματα που δεν ήταν τίποτα άλλο από τα αδερφάκια μούλικα κοριτσάκια που ήθελαν επίσης να πετάξουν δυναμιτάκια αλλά δεν τα άφηναν οι γονείς τους! (ναι, ομολογώ, αυτό συνιστά ένα είδος φυλετικής διάκρισης). Το τελικό αποτέλεσμα λοιπόν ήταν το πολύτιμο, πολυπόθητο και απαραίτητο μεσημεράκι μου να συνοδεύεται υπό την ηχητική υπόκρουση του επαναλαμβανόμενου τετράπτυχου μπαμ-μπουμ, γαβ-γαβ, ίου-ίου, ουά-ουά εις τη νιοστή φορά. Το απόγευμα, γύρω στις 17.00, ήταν αναμενόμενο να με βρει να γελάω απ'τα νεύρα μου και να παρακαλάω το Θεό την επόμενη φορά που θα αναστήσει το Χριστό, για κάνα δίωρο το μεσημεράκι να αναστήσει και τον Ηρώδη μπας και κοιμηθούμε κάνα δίωρο ρε αδερφέ! Έλεος δηλαδή!
Η Δευτέρα του Πάσχα ήταν μια σαφώς πιο ήρεμη μέρα! Ξέχασα εντελώς τους προβληματισμούς περί ζωής στην πόλη! Τελικά είμαι άνθρωπος της Αθήνας που πότε-πότε του λείπει η ζωή στο χωριό και ΟΧΙ το αντίθετο! Γουστάρω τους τρελούς της ρυθμούς αρκεί να μπαίνω το απόγευμα στο πλήρως ηχομονωμένο σπιτάκι μου και να ξεχνάω τα πάντα!! Και έτσι ακριβώς, φτάνοντας στη Santa Barbara και δημοσιεύοντας αυτή την εγγραφή-σεντόνι που δημιουργήθηκε κατά ώσεις, τελείωσε και το Πασχαλινό μου τριήμερο. Δεν ξέρω αν καταφέρατε να τη διαβάσετε όλη! Και αν δεν τα καταφέρατε, δεν πειράζει! Βλέπετε, με καλή ή όχι χροιά, με τον σωστό ή όχι τόνο, με μπαμ-μπουμ δυναμιτάκια ή χωρίς και στο χωριό ή την πόλη, η όλη ουσία τελικά είναι δύο, μόλις δύο λέξεις: Χριστός Ανέστη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου