18 Αυγ 2010

ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΒΗΜΑ

Σήμερα είμαι λίγο έξαλλος και συνάμα απογοητευμένος ... Ας τα πάρουμε όμως απ'την αρχή: Αν εξαιρέσω τα ευτράπελα του highspeed στο πήγαινε-έλα (δες προηγούμενη εγγραφή), πέρασα ένα εξαιρετικό επταήμερο στην Πάρο! Τop Five: το μπάνιο στην Αντίπαρο, οι μάσες στη Νάουσα, η παραλία του Λολαντώνη, τα βεγγαλικά του Δεκαπενταύγουστου στην Εκατονταπυλιανή και η Punda beach. Βέβαια κλασικά, εκεί που άρχισα να συνηθίζω το φρέσκο θαλασσινό αεράκι και τις καθημερινές βραδινές εξορμήσεις στη Νάουσα, εκεί που άρχισαν να αυξάνονται οι αντοχές μου στις ρακέτες και τα μακροβούτια και εκεί που επιτέλους θυμήθηκε το σώμα μου το χημικό τύπο της μελανίνης, εκεί ακριβώς έπρεπε να επιστρέψω! Πάντα έτσι όμως ήταν οι διακοπές μου. Λίγες! Υποθέτω γι'αυτό λέγονται και διακοπές. 

Πίσω στο Αθηναϊκό καμίνι λοιπόν από προχτές, και πίσω στο καθημερινό  μου μαντρί (όπως λένε μερικοί), από αύριο. Οι επόμενοι δύο-τρεις μήνες προβλέπονται δύσκολοι! Πολλοί δύσκολοι! Και αυτό γιατί ενώ θα δουλεύω τα πρωινά στο νοσοκομείο, τα απογεύματα θα πρέπει να κυνηγάω μπογιατζήδες, ηλεκτρολόγους, επιπλάδες, ταμπελάδες και διακοσμητές για να φτιάξω το δικό μου κεραμμύδι. Είναι το επόμενο επαγγελματικό βήμα που κατά πολλούς θα έπρεπε να είχε γίνει νωρίτερα. Πάντα όμως με τρόμαζε η ιδέα του ιδιωτικού ιατρείου. Με τρόμαζε αυτή η ταύτιση της παθολογίας με την ελεεινή συνταγογραφία σκευασμάτων που σου πασάρουν οι φαρμακάδες, ενώ αντίθετα εξύψωνα τη νοσοκομειακή παθολογία σε μεγάλη μαγκιά. Και το δεύτερο σκέλος όντως ισχύει. Το να ξεκινάς, να τροποποιείς ή και να αλλάζεις τη φαρμακευτική αγωγή με στόχο την ίαση ενός νοσηλευόμενου ασθενή είναι μεγάλη ευθύνη και κατά συνέπεια μαγκιά! Δε βλέπω το λόγο γιατί να μη μπορείς να κάνεις το ίδιο και στο ιατρείο σου. Στο χέρι του ιατρού είναι να λειτουργεί ως θεράπων και όχι ως γραμματέας.

Χτες και προχτές λοιπόν ήταν μέρες άδειας αφιερωμένες στη γραφειοκρατία. Το ιδανικό σενάριο ήθελε να ξεμπερδέψω με τις δημόσιες υπηρεσίες το συντομότερο δυνατό, πριν επιστρέψω από την άδεια, ώστε στη συνέχεια, να ασχοληθώ τα απογεύματα με τον εξοπλισμό του ιατρείου. Προσπάθησα να κουμαντάρω την περισσότερη χαρτούρα που χρειάζεται η νομαρχία, η ΔΟΥ και  η πολεοδομία. Και εκεί που σκέφτηκα ότι ο Αύγουστος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της γραφειοκρατίας, η εφορία με διέψευσε! Πάντα τα μεγαλύτερα κολλήματα τα τρώω στην εφορία και την #&@^#$@ χωροταξική της οργάνωση. Από το μητρώο του ισογείου στον τέταρτο όροφο, από τον τέταρτο στον πρώτο για την αυτοψία χώρου. Στη συνέχεια ραντεβού στο ιατρείο με τον υπάλληλο για να κάνει την αυτοψία, μετά πάλι στο μητρώο την επόμενη μέρα (που όμως εγώ εφημερεύω) για την οριστική έναρξη. Μετά να φέρω τα μπλοκάκια και το βιβλίο εσόδων-εξόδων, να τα σφραγίσω και να τα θεωρήσω. Μετά πρέπει να πάρω μονόγραμμα και δίγραμμα βιβλιάρια και αει σιχτίρ πια για έναρξη επαγγέλματος! 

Στη δε νομαρχία που πήγα να καταθέσω τα απαραίτητα δικαιολογητικά για να ξεκινήσει η έκδοση άδειας λειτουργίας του ιατρείου, χάρηκα που δεν υπήρχε άλλος στη σειρά, έφαγα όμως κανονικά χυλόπιτα διότι ο υπεύθυνος που έδινε την πρώτη έγκριση των σχεδίων του κτιρίου έλειπε σε άδεια. Ο δε αντικαταστάτης του ήταν ένας κλασικός διπολικός με απρόβλεπτες εναλλαγές νεύρων και ευγένειας ο οποίος το μόνο που μου επαναλάμβανε ανά τακτά χρονικά διαστήματα ήταν ότι δεν πρέπει να καταθέσω τα δικαιολογητικά αν δεν είναι ήδη πλήρως έτοιμο το ιατρείο. Και αυτό, διότι θα έχω πρόβλημα αν περάσει η επιτροπή και υπάρχουν ελλείψεις! Λες και δεν ξέρουμε ότι η επιτροπή περνά πάντα μετά από κάνα μήνα! Ή μήπως Δεκαπενταύγουστο της ήρθε σκορδοκαΐλα να πάρει σβάρνα όλα τα καινούργια ιατρεία; Αει σιχτίρ και εσείς. Τεμπέληδες!

Η νομαρχία φυσικά χρειάζεται στα δικαιολογητικά της και δήλωση από την πολεοδομία που να πιστοποιεί την κύρια κατοικία του κτιρίου. Η πολεοδομία όμως (που εξυπηρετεί το κοινό μόνο Δευτέρα Τετάρτη και Παρασκευή) για να σου δώσει αυτό το χαρτί χρειάζεται τα δικά της αντίστοιχα δικαιολογητικά όπως είναι η κάτοψη του κτιρίου φτιαγμένη από μηχανικό (που πληρώνεις φυσικά) και παρακαλάς να στο δώσει εγκαίρως για να πάρεις το χαρτί της πολεοδομίας και να το καταθέσεις μαζί με τα υπόλοιπα στη νομαρχία. Μέσα σε όλη αυτή τη χαρτούρα βάλτε και τη γραφειοκρατεία της ΔΕΗ για την επαναηλεκτροδότηση του κτιρίου που της κάβλωσε ότι θέλει και χαρτί από ηλεκτρολόγο που να πιστοποιεί ότι ο χώρος είναι ηλεκτρολογικά ασφαλής! Έλεος δηλαδή! Μόνο για τη χέστρα του ιατρείου δεν έχω βγάλει ακόμα πιστοποιητικό!

Ίσως να καταλάβατε με ποιο τρόπο δύο μόλις μέρες στην Αθήνα μπορούν να αναιρέσουν αυτόματα εφτά μέρες στην Πάρο! Και όχι τίποτα άλλο, αύριο επιστρέφω στο νοσοκομείο και ούτε την έναρξη επαγγέλματος ολοκλήρωσα, ούτε τα χαρτιά στη νομαρχία υπέβαλα! Το μόνο που κατάφερα ήταν να καταθέσω το πρώτο ενοίκιο ή μάλλον τα τρία πρώτα ενοίκια (για να μην ξεχνιόμαστε). Δε βαριέσαι... Γκρινιάζω για να περνά η ώρα. Όμως για μένα το μεγάλο βήμα ήταν να μπω στο χορό! Άπαξ και μπήκα τελείωσε! Ξεκινώ να χορεύω και προσαρμόζω τους βιόρρυθμούς μου ώστε να συνεχίσω να χορεύω ασταμάτητα! Σαν το αρκουδάκι της Duracel ένα πράμα. Και αλήθεια σας το λέω, δε με φοβίζει η περιβόητη οικονομική κρίση! Ίσως γιατί στην κρίση αυτή το όλο εγχείρημα αποκτά χαρακτήρα πρόκλησης! Και εγώ στις προκλήσεις δεν απέτυχα ποτέ!