26 Απρ 2010

ΦΙΛΟΣΟΦΙΕΣ ΤΩΝ 07:30 ...


Είναι φυσιολογικό αυτό; Το έχει κανείς άλλος; Γκρινιάζω καθημερινά για το πρωινό ξύπνημα της δουλειάς αλλά όταν έρχεται το Σαββατοκύριακο εξακολουθώ να ξυπνάω με μαθηματική ακρίβεια 07:30 χωρίς ξυπνητήρι. Δεν το θέλω, αλλά το κάνω! Και όχι μόνο αυτό, αλλά όταν αποφασίσω να τεμπελιάσω στο κρεββάτι, πονοκεφαλιάζω στο λεπτό αν καθυστερήσω να ρουφήξω την πρωινή μου δόση καφεΐνης. Τις αργίες το πρωί λοιπόν θα με βρείτε με το ένα χέρι στο ποντίκι και το άλλο στον καφέ να χαζολογάω τις εφημερίδες στο ίντερνετ.

Ειδικά σήμερα όμως, με τόσο Τρέμη που έφαγα στη μάπα κάθε μέρα στο mega, αρνούμαι να πιπιλίσω πάλι τις ίδιες καραμέλες! Αρνούμαι να διαβάσω πάλι για την αυστηρότητα της Μέρκελ και τις ηλίθιες εκλογές της, για τους κερδοσκόπους που μας μονοδρόμησαν στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) και για το πιθανό πάγωμα των μισθών στον ιδιωτικό τομέα. Αρνούμαι να διαβάσω τις κλασικές πια εξωγήινες δηλώσεις της Αλέκας που υπό μορφή κασέτας προτρέπουν τον εργαζόμενο για άλλη μια φορά σε άστοχες κινητοποιήσεις λες και θα αλλάξει κάτι αν φάμε το καβλί του ΔΝΤ με βαζελίνη ή χωρίς. 

Όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ, θα πρέπει πραγματικά να λέμε και ευχαριστώ στο ΔΝΤ που ανέστειλε το σενάριο χρεωκοπίας της χώρας μας. Και αυτό γιατί φτάσαμε πάτο! Και σε αυτό τον πάτο έπρεπε από κάπου να πιαστούμε, έστω και αν αυτό δίνει κάθε δικαίωμα στο ΔΝΤ επιβλέποντας την πορεία των επενδύσεών του, να εμπλέκεται συνέχεια στα πόδια μας προτρέποντας, αλλά ουσιαστικά αποφασίζοντας την οικονομική πολιτική της χώρας. Δεν έχω ακόμα καταλήξει αν αυτό το τελευταίο μου αρέσει. Μάλλον με ξενίζει θα έλεγα διότι μπορεί απ'τη μία να καταφέρει να φρενάρει την ασυδοσία των πολιτικών και των μεγάλων κεφαλαίων, απ'την άλλη όμως διαισθάνομαι πως η πλήξη των μικρομεσαίων θα βιωθεί σαφώς πιο επώδυνα, ανεξαρτήτως βαζελίνης.

Ευτυχώς που οι περισσότεροι έχουμε συνηθίσει! Σφίξτε το ζωνάρι έλεγαν πριν 20 χρόνια οι εργοδότες στον πατέρα μου, σφίξτε το ζωνάρι λένε και σήμερα. Δε βλέπω τη διαφορά. Και όπως επιβιώσαμε πριν 20 χρόνια, έτσι θα επιβιώσουμε και τώρα! Είναι συνήθεια βλέπετε... Κάτι σαν το πρωινό ξύπνημα των 07:30! Δεν το θέλεις, αλλά το κάνεις!

5 Απρ 2010

ΜΠΑΜ-ΜΠΟΥΜ, ΓΑΒ-ΓΑΒ, ΙΟΥ-ΙΟΥ, ΟΥΑΑ-ΟΥΑΑ!!


Και κάπως έτσι, πριν καλά-καλά φύγουν τα Χριστούγεννα, ήρθε το Πάσχα. Άλλη μια ευκαιρία για οικογενειακή συνεύρεση στο Δήλεσι, άλλη μια ευκαιρία να εξασκήσω την τέχνη της ψησταριάς  μπουρλιάζοντας τον κάτσικο με τον πατέρα και φυσικά άλλη μια ευκαιρία να ανεβάσω ακόμα λίγο την κακή μου χοληστερόλη.

Πολύ μου αρέσουν αυτές οι μαζώξεις! Αυτά τα ζεστά οικογενειακά τριήμερα που θα εμφανιστώ στο εξοχικό με το φρεσκοπλυμένο μου αμάξι και το μπορντό πουκάμισο με τη μαύρη γραβάτα, έτσι για να δώσω τη χαρά στη μάνα μου να κοκορεύεται που έβγαλε γιο επιστήμονα. Τα τριήμερα αυτά παίρνω μια γεύση ζωής σε χωριό. Μακριά από την Αθηναϊκή κίνηση και τις επαγγελματικές υποχρεώσεις, χαλαρώνω και βλέπω τα πράγματα τόσο μα τόσο διαφορετικά. Απέχοντας από τις όποιες ιντερνετικές και άλλες εξαρτήσεις, ο χρόνος μοιάζει να κυλά όπως ακριβώς θα έπρεπε να κυλά: Αργά! Και κάτι τέτοιες στιγμές συνειδητοποιώ πως χωμένοι στην τεράστια Αθήνα τρέχουμε σα ζουρλοί πέρα δώθε για να αποκτήσουμε τα αγαθά εκείνα  που τελικά ούτε το χρόνο ούτε το κουράγιο έχουμε για να χαρούμε. Τέλος πάντων, Μεγάλο Σάββατο, ώρα 20:42 και με έπιασαν οι αμπελοφιλοσοφίες μου! Ίσως φταίει αυτή η μεθυστική μυρωδιά της μαγειρίτσας που με κάνει και ξερνάω σαν Πυθία ό,τι σώψυχα και υποσυνείδητα κρύβονται στη φαιά μου ουσία. Και αυτή τη φορά τα ξερνάω κατευθείαν στο word μπας και τα διαβάσω στην Αθήνα και με φτύσω όποτε ξαναγχωθώ με ένα κάρο μαλακίες...!

Η μαγειρίτσα επιτέλους ετοιμάστηκε, το τραπέζι στρώθηκε με κάθε λογιών καλούδια και κατά τις 23.30, μπορεί και 23.40 (γνήσιοι Έλληνες γαρ) φύγαμε για την εκκλησία. Μια εκκλησία κουκλίτσα, κοντά στην παραλία, μια χαρά σημαιοστολισμένη, μια χαρά φωτολουσμένη και μια χαρά τιγκαρισμένη στον κόσμο. Και οι καμπάνες, λίγο μετά τα μεσάνυχτα, μια χαρά χτύπησαν χαρμόσυνα, και τα βεγγαλικά, αν και λιγότερα λόγω της οικονομικής κρίσης, μια χαρά φώτισαν τον ουρανό. Και εγώ, αλήθεια σας το λέω, μια χαρά θα αισθανόμουν το δέος της Ανάστασης, αρκεί ο πάτερ να είχε λίγο, έστω λίγο, καλύτερη φωνή. Νομίζω το συγκεκριμένο «Χριστός Ανέστη» ήταν ό,τι , μα ό,τι, μα ό,τι χειρότερο έχω ακούσει ποτέ. Και δεν ήταν η χροιά της φωνής του που θύμιζε το πεινασμένο πρόβατο του country story, ούτε και οι κακόμοιροι ψάλτες που έντεχνα μεν, μάταια δε, προσπαθούσαν να καλύψουν την όλη παραφωνία. Ήταν ο συνδυασμός αυτών, με όλους εμάς τους υπόλοιπους να προσπαθούμε να ακολουθήσουμε ένα τόνο που πότε έφευγε προς τα όρη και τα βουνά και πότε προς το υπέδαφος. Ε ρε τι υπομένει κανείς για μια μαγειρίτσα, μια μαγειρίτσα που παρεπιπτόντως μόλις ένα τέταρτο μετά την Ανάσταση είχε ήδη, βουλιμικά μεν ευλαβικά δε, φαγωθεί!!

Η Κυριακή του Πάσχα, ήταν μια πανέμορφη μέρα! Σχεδόν καλοκαιρινή!  Πήρα την πρωτοβουλία να αναλάβω εξολοκλήρου την προετοιμασία του οβελία. Από το κάρφωμα ως το αλατοπιπέρωμα και από το ψήσιμο ως το κόψιμο και το φάγωμα (Ι wish)! Και αν εξαιρέσεις τις λάμες σταθεροποίησης της μέσης  που σα να μου'φυγαν η μία στη Δύση και η άλλη στην Ανατολή, όλα πήγαν κατ'ευχήν. 10.07, το εννιάκιλο έδεσμα ήδη στριφογύριζε στην ανώτερη σκάλα της ψησταριάς και λίγο πριν τη 13.00 ήταν έτοιμο και κομμένο σε μερίδες στη μεγάλη λαμαρίνα. Αν και ελαφρώς ανάλατο (προς ιδιαίτερη ικανοποίηση της μάνας), ήταν πραγματικά λουκουμάκι, ειδικά όταν τρωγόταν με μπόλικο τζατζίκι και μουστάρδα (μιαμ μιαμ!). Το τραπέζι έληξε με το τσούγκρισμα του αυγού που όπως και το προηγούμενο βράδυ,  με βρήκε από μπρος και από πίσω μέγα χαμένο.

Μία ώρα αργότερα κατά τις 14.30, λίγο το κρασάκι, λίγο το παραφουσκωμένο στομάχι και λίγο η πρωινή κόπωση της όλης προετοιμασίας αλληλεπίδρασαν προς την κοινή κατεύθυνση του ύπνου! Πολύ γουστάρω τον μεσημεριανό ύπνο στο Δήλεσι! Κοιμάμαι δύο ώρες και ξεκουράζομαι για οχτώ!... Συνήθως δηλαδή...! Βλέπετε τα διπλανά μούλικα αγοράκια είχαν μια κάπως διαφορετική άποψη! Τα δυναμιτάκια έπεφταν σύννεφο, σχεδόν κάθε λεπτό, και ο θόρυβος της έκρηξής τους είχε πολυάριθμες αλυσιδωτές συνέπειες! Σε πρώτη φάση, τρόμαζαν τα σκυλιά των απέναντι που αν και κυνηγόσκυλα, κάθε τέτοιο καιρό κλάνουν μέντες με τα μπαμ-μπουμ. Σχεδόν συγχρόνως ενεργοποιούσαν το συναγερμό του αυτοκινήτου μου, και τρίτον ακούγαμε κλάματα που δεν ήταν τίποτα άλλο από τα αδερφάκια μούλικα κοριτσάκια που ήθελαν επίσης να πετάξουν δυναμιτάκια αλλά δεν τα άφηναν οι γονείς τους! (ναι, ομολογώ, αυτό συνιστά ένα είδος φυλετικής διάκρισης). Το τελικό αποτέλεσμα λοιπόν ήταν το πολύτιμο, πολυπόθητο και απαραίτητο μεσημεράκι μου να συνοδεύεται υπό την ηχητική υπόκρουση του επαναλαμβανόμενου τετράπτυχου μπαμ-μπουμ, γαβ-γαβ, ίου-ίου, ουά-ουά εις τη νιοστή φορά. Το απόγευμα, γύρω στις 17.00, ήταν αναμενόμενο να με βρει να γελάω απ'τα νεύρα μου και να παρακαλάω το Θεό την επόμενη φορά που θα αναστήσει το Χριστό, για κάνα δίωρο το μεσημεράκι να αναστήσει και τον Ηρώδη μπας και κοιμηθούμε κάνα δίωρο ρε αδερφέ! Έλεος δηλαδή! 

Η Δευτέρα του Πάσχα ήταν μια σαφώς πιο ήρεμη μέρα! Ξέχασα εντελώς τους προβληματισμούς περί ζωής στην πόλη! Τελικά είμαι άνθρωπος της Αθήνας που πότε-πότε του λείπει η ζωή στο χωριό και ΟΧΙ το αντίθετο! Γουστάρω τους τρελούς της ρυθμούς αρκεί να μπαίνω το απόγευμα στο πλήρως ηχομονωμένο σπιτάκι μου και να ξεχνάω τα πάντα!! Και έτσι ακριβώς, φτάνοντας στη Santa Barbara και δημοσιεύοντας αυτή την εγγραφή-σεντόνι που δημιουργήθηκε κατά ώσεις, τελείωσε και το Πασχαλινό μου τριήμερο. Δεν ξέρω αν καταφέρατε να τη διαβάσετε όλη! Και αν δεν τα καταφέρατε, δεν πειράζει! Βλέπετε, με καλή ή όχι χροιά, με τον σωστό ή όχι τόνο, με μπαμ-μπουμ δυναμιτάκια ή χωρίς και στο χωριό ή την πόλη, η όλη ουσία τελικά είναι δύο, μόλις δύο λέξεις:  Χριστός Ανέστη!

2 Απρ 2010

Ι.Κ.Α (Ίδρυμα Κοινωνικής Αγανάκτησης)


Είμαι φοβερά εκνευρισμένος και συνάμα απογοητευμένος με τη δόμηση της Υγείας σε αυτή τη μπουρδελοχώρα. Ίδρυμα Κοινωνικής Αγανάκτησης θα'πρεπε να σημαίνει το Ι.Κ.Α, διότι αν αυτό είναι ίδρυμα κοινωνικής ασφάλισης εμένα να με φτύσεις! Ντρέπομαι ως άνθρωπος και ως γιατρός για όλους τους συναδέλφους - λαμόγια - καραβανάδες - χαραμοφάηδες - εγωιστές συμφεροντολόγους που στελεχώνουν τα δημόσια ταμεία και που αντί να εξυπηρετούν τον ασθενή, συνεισφέρουν απλά στη μέγιστη ταλαιπωρία του να τρέχει έρμαιος στη δίνη της γραφειοκρατίας μπας και βρει την υγειά του! Τη σωματική δηλαδή, γιατί την ψυχική την έχει ήδη χάσει προ πολλού. Δεν ξέρω πώς την έχουν δει έτσι οι ΙΚΑτζήδες γιατροί. Σα να'χουν πιάσει τον παπά απ'τα αρχίδια ένα πράμα! Μάλλον τους έχουν μείνει απωθημένα τα πολλά αρχίδια που έγλυψαν για να διοριστούν στη θεσούλα τους και τώρα με την πρώτη ευκαιρία τους βγαίνουν στην επιφάνεια! 

Το σενάριο που κατάφερε να σπάσει τη σιωπή ετούτου εδώ του μπλογκ έχει ως εξής (ναι, θα ακολουθήσουν κάποιες ιατρικές πληροφορίες): Μία ασθενής γύρω στα 60 με ιστορικό υπέρτασης υπό co-Aprovel 300/12,5 και ήπιας υπερλιπιδαιμίας υπό δίαιτα, επισκέφτηκε το ιατρείο υπέρτασης ενός γνωστού δημόσιου νοσοκομείου διότι τις τελευταίες μέρες διαπίστωσε κάποια 17άρια στις συστολικές της πιέσεις. Ο συνάδελφος άλλαξε την αγωγή σε co-Diovan 320/25 και προσέθεσε και ένα manyper το βράδυ. Δεκαπέντε μέρες μετά η ασθενής αισθάνθηκε αδυναμία, καταβολή, ναυτία... έσερνε τα πόδια της όπως περιέγραψε. Έκανε κάποιες αιματολογικές εξετάσεις που έδειξαν σαφώς επιδεινωμένη νεφρική λειτουργία (Creat:2,2 Ur:110). Ο συνάδελφος συμβούλευσε την ασθενή να πίνει μπόοοολικο νεράκι. Δεκαπέντε μέρες αργότερα, η νεφρική λειτουργία σα να βελτιώθηκε όμως το νάτριο ορού κατακρημνίστηκε (Νa: 120). Και ενώ προσπάθησε να δει το γιατρό της στο νοσοκομείο, η απεργία που βρισκόταν εν εξελίξει της μετέθεσε το ραντεβού σε ένα μήνα! Στο σημείο αυτό κλήθηκα εγώ όπου αφού την εξέτασα, της εξήγησα πως δε συμφωνώ με την αύξηση του διουρητικού που προφανώς την αφυδάτωσε αλλά ούτε και με την υπερβολική πρόσληψη ύδατος προς αντιστάθμιση της αφυδάτωσης διότι σε συνδυασμό με το διουρητικό της έριξε το νάτριο. Και για να μη σας τα πολυλογώ, της συνέστησα απλά να κρατήσει την προηγούμενη αγωγή της με χαμηλή δόση διουρητικού και να παίρνει σαφώς και το manyper το απόγευμα που καθόλου δε με χάλασε. 

Η ασθενής βελτιώθηκε κλινικοεργαστηριακά, όμως με πήρε τηλέφωνο παραπονούμενη πως ο γιατρός του ΙΚΑ δεν της γράφει την αγωγή διότι δεν προέρχεται από δημόσιο νοσοκομείο. "Βρε του εξήγησες την επιπλοκή που σου έκανε? Παθολόγος είναι! Δεν καταλαβαίνει; Τι θα κάνει? Θα σε αφήσει με την προηγούμενη αγωγή?" ρωτούσα απ'το τηλέφωνο. "Ναι, ο γιατρός ήταν ανένδοτος!" μου απαντούσε η ασθενής και συφιλιαζόμουν ακόμα περισσότερο. Αυτός ο συνάδελφος λοιπόν είναι για φτύσιμο! Διότι έχει μπροστά του μια ΑΣΘΕΝΗ που του εξηγεί το πρόβλημά της, τις επιπλοκές που οδήγησαν στην αλλαγή της θεραπευτικής αγωγής και αντί να τοποθετηθεί και να πράξει ιατρικά, βάζει μπροστά τον εγωισμό και τη θέση ισχύος του λέγοντας αφοριστικά: "πήγαινε ξανά στο δημόσιο νοσοκομείο ειδάλλως δε σου γράφω τίποτα".

Δεν το καταλαβαίνω όλο αυτό! Αντί όλοι οι γιατροί να συνεργαζόμαστε ο καθένας απ'τη θέση που κατέχει προς όφελος του ασθενούς, κάνουμε επίδειξη κομπλεξισμού εξυπηρετώντας τελικά μόνο τα δικά μας πελατάκια. Αν έγραφα εγώ κάποια φαρμακευτική αγωγή που θα έκανε παρενέργεια σε έναν ασθενή, θα σεβόμουν και θα εκτιμούσα το γιατρό που θα την ανακάλυπτε και θα την αντιμετώπιζε. Πρέπει επιτέλους όλοι οι συνάδελφοι να συνειδητοποιήσουμε πως η "αγορά" είναι ελεύθερη! Το ότι ένας ασθενής δε σε θέλει ως θεράπων γιατρό αγαπητέ γραμματέα - γραφειοκράτη - σπασαρχίδη ΙΚΑτζή ίσως πρέπει να αποτελέσει κίνητρο να σκεφτείς για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό και να το διορθώσεις! Και αν δε το διορθώσεις αυτό, ο ασθενής πάντα θα σου φεύγει, όσο και αν τον απειλείς με την ελεεινή σου συνταγογραφία. Μήπως είσαι ένας καλός γιατρός αλλά όχι καλός άνθρωπος; Μήπως είσαι καλός άνθρωπος αλλά όχι καλός γιατρός; Μήπως είσαι και τσαρλατάνος φασονατζής αλλά και γαϊδούρι;! ...Ψάξτο λίγο σου λέω!