ΑΝΟΙΞΑΜΕ ...

... Και κάπως έτσι λοιπόν, πέντε μήνες ακριβώς μετά την υπογραφή του συμβολαίου με τον ιδιοκτήτη, το γιοφύρι της Άρτας ολοκληρώθηκε. Μπογιατζήδες, ηλεκτρολόγοι και ηλεκτρονικοί, κάτω απ'τη γενική εποπτεία της διακοσμήτριας και τη δική μου ανοχή, αντοχή, επιμονή και υπομονή, οργανώθηκαν και δημιούργησαν το πρώτο μου δειλό και συνάμα θαρραλέο βήμα στον αμιγώς ιδιωτικό τομέα. Σήμερα λοιπόν, 10/01/2011 και ώρα 17:06, μπήκα στο ιατρείο, ενεργοποίησα για πρώτη φορά την ταμπέλα, άναψα τα κλιματιστικά, έβαλα το ραδιόφωνο στα 97,2 και την τηλεόραση mute στο mega και κάθισα στην προεδρική του γραφείου. 

Τα συναισθήματα είναι ποικίλα και μάλλον μπερδεμένα. Υποθέτω πως οποιοσδήποτε ανοίγει το δικό του κεραμίδι στις μέρες μας, κάπως έτσι θα αισθάνεται. Δε θέλω να χρησιμοποιήσω τη λέξη ανασφάλεια, διότι πολύ απλά δεν είναι ανασφάλεια. Ούτε φόβος. Είναι περισσότερο ευθύνη. Ναι αυτό ήταν και το πρώτο συναίσθημα αντικρίζοντας το όνομά μου στη φωτεινή (πια) ταμπέλα. Ευθύνη, άντε και λίγο αγοραφοβία καθότι πια το επώνυμο και το τηλέφωνό μου μοστράρουν σε κοινή θέα πρώτη μούρη στο καβούρι, απέναντι από έναν ουρολόγο και έναν οδοντοτεχνίτη, αριστερά από έναν μικροβιολόγο και μία παιδίατρο, και για τις γυναίκες φαν, άνωθεν ενός μαγαζιού με εσώρουχα και δεξιόθεν ενός μουράτου κομμωτηρίου. 

Κάθομαι και χαζεύω τον καρδιογράφο που τόσο πολύ έψαξα για να βρω, το κατάλευκο ηλεκτρικό κρεβάτι που έκανα ειδική παραγγελία, το lcd διαφανοσκόπειο, τη βιβλιοθήκη, τους καναπέδες, την τηλεόραση, τις κουρτίνες, τα χαλιά, την ταπετσαρία, τις κάμερες, τους διακόπτες, τα αποξηραμένα κλαδιά... Όλα έχουν τη δική τους ιστορία σε αυτό το πεντάμηνο προετοιμασίας. Άλλα με ταλαιπώρησαν περισσότερο, άλλα λιγότερο, όλα όμως επιλέχτηκαν προσεχτικά και με μεράκι. Πολλά είναι δώρα φίλων, και αυτό κάνει το χώρο ακόμα πιο ζεστό, σα δεύτερο σπίτι ένα πράμα. Και αυτός ακριβώς ήταν και ο σκοπός του όλου εγχειρήματος. Να περνώ 4 ώρες καθημερινά 17:30 - 21:30 σε ένα δεύτερο σπίτι όπου θα προσπαθώ με όσα όπλα σπούδασα και με όση εμπειρία απέκτησα ως πρώην ειδικευόμενος στο κρατικό της Νίκαιας αλλά και ως νυν επιμελητής στον όμιλο που εργάζομαι, να απαλύνω τον ανθρώπινο πόνο. Ξέρω αυτό ακούγεται ελεεινά ρομαντίστικο. Όμως έτσι είναι! Η Ιατρική είναι αγάπη, είναι μεράκι, είναι ευθύνη και γι'αυτή οι περισσότεροι από εμάς αφιερώσαμε τα καλύτερά μας χρόνια. Δε νομίζετε πως δικαιούται το δικό της κεραμίδι;!

100 ΣΤΑ 101

Η κυρία Π ήταν 100 ετών και εκτός από μία ήπια υπέρταση και μία ήπια νεφρική ανεπάρκεια, κρατιόταν για την ηλικία της πολύ καλά. Ζούσε περιτριγυρισμένη από παιδιά και εγγόνια που πολύ τη φρόντιζαν και την αγαπούσαν. Περιπατητική και κοτσωνάτη στο σπίτι, το μόνο που πρόδιδε μερικές φορές τους 100 Μαΐους της ήταν η άνοια. Άλλες φορές σατίριζε και σχολίαζε τα πάντα και άλλες φορές χανόταν στους λαβυρίνθους του μυαλού της και δεν αναγνώριζε ούτε τα παιδιά της.

Η κυρία Π πριν ένα μήνα σκόνταψε στο σκαλί του σπιτιού και έσπασε το αριστερό της ισχίο. Μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο μας και υποβλήθηκε επειγόντως σε ολική αρθροπλαστική. Ήταν μία δύσκολη και χρονοβόρα επέμβαση από την οποία εξήλθε με 21 αιματοκρίτη. Παρολαυτά, όταν συνήλθε από την αναισθησία, η γιαγιά κατέπληξε τους πάντες με τη διαύγεια πνεύματος και την απίστευτη θέληση της για ζωή. Εγώ θα ζήσω διαλαλούσε στην εγγόνα της και γελούσε!

Τα προβλήματα ξεκίνησαν περί τη δεύτερη μετεγχειρητική μέρα όταν η ήπια νεφρική ανεπάρκεια άρχισε να εξελίσσεται σε μάλλον σοβαρή. Λίγο το διεγχειρητικό stress λίγο η πτώση του αιματοκρίτη και της πίεσης, προφανώς ζόρισαν τα νεφρά τα οποία υπολειτουργούσαν πια ιδιαίτερα επικίνδυνα. Και κάπου εδώ κλήθηκα εγώ ως παθολόγος καθώς και ένας νεφρολόγος για μία από κοινού θεραπευτική παρέμβαση.

Πίστευα πως ο νεφρολόγος θα πρότεινε κατευθείαν αιμοκάθαρση μπας και δοθεί κάποιος χρόνος στα νεφρά να ανακάμψουν. Το έχω ξαναζήσει άλλωστε το σενάριο αυτό και συνήθως μετά από 3-4 συνεδρίες η νεφρική λειτουργία αποκαθίσταται. Εντούτοις και προς μεγάλη μου έκπληξη θα έλεγα, ο συνάδελφος στηριζόμενος κυρίως στην ηλικία της ασθενούς, έδωσε πολύ μικρό ποσοστό επιβίωσης (γύρω στο 10%) κατά την αιμοκάθαρση, προδικάζοντας φυσικά την άρνηση των  συγγενών να υποβληθεί η γιαγιά σε οποιαδήποτε τέτοια συνεδρία. Εγώ πάλι θεωρούσα πως μια τέτοια συνεδρία ήταν και η μοναδική ελπίδα της γιαγιάς να ζήσει και έπρεπε να εξαντλήσουμε ακόμα και αυτό το μικρό 10%!

Τις επόμενες 15 ημέρες βίωσα το απόλυτο δράμα! Να προσπαθώ μάταια να καταφέρω το θαύμα με όλους τους τρόπους πλην της αιμοκάθαρσης, όμως με μία κρεατινίνη πια κοντά στο 6,5 δε σε σώζει κανένα διουρητικό και καμιά  ντοπαμίνη! Και κάθε μέρα που περνούσε ήθελα να μιλήσω ανοιχτά στους συγγενείς, να τους εξηγήσω πως η γιαγιά θέλει να ζήσει και στο κάτω κάτω, αν είναι να πεθάνει, ας πεθάνει ηρωικά κατά την προσπάθεια θεραπείας της στο μηχάνημα της αιμοκάθαρσης και όχι στο κρεβάτι της σα σκυλί από νεφρική ανεπάρκεια!

Δεν είπα τίποτα όμως! Και δεν είπα διότι πρώτον αυτό θα αναιρούσε το συνάδελφο νεφρολόγο φέρνοντάς με σε ανοιχτή σύγκρουση μαζί του και δεύτερον διότι πολύ απλά θα προκαλούσα ισχυρές τύψεις στο συγγενικό περιβάλλον. Και πραγματικά δεν έφταιγαν αυτοί! Οι γιατροί θα έπρεπε να έχουμε τύψεις καταρχήν διότι αγνοήσαμε την επιθυμία της γιαγιάς να ζήσει και κατά δεύτερον διότι εμείς είμαστε αυτοί που δίνοντας έμφαση στο 80% ποσοστό θανάτου και όχι στο 10% ποσοστό επιβίωσης εμμέσως πλην σαφώς το παίξαμε Θεοί  και οδηγήσαμε τους συγγενείς στην απόφαση της παθητικής ευθανασίας.

Στις 07/12/2010, μετά από μία απίστευτη μάχη, η κυρία Π, 100 ετών απεβίωσε. Σήμερα, θα έκλεινε τα 101.

ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ ...

Αυτό θα ακούσετε αν πάρετε το 801-11-35555,  την εξυπηρέτηση δηλαδή πελατών του ΟΤΕ-conn-x. Δεκατρία ολόκληρα λεπτά είχα το τηλέφωνο στην ανοιχτή ακρόαση, μόνο και μόνο για να ακούσω  τη λίμνη  των κύκνων του Τσαϊκόφσκι περιοδικά διακοπτόμενη από την ηχογραφημένη σκρόφα να επαναλαμβάνει το «παρακαλώ περιμένετε... σύντομα ο πρώτος διαθέσιμος εκπρόσωπός μας θα σας εξυπηρετήσει ...». Μερικές φορές, αν είστε τυχεροί μπορεί να πετύχετε και καμιά ενάτη του Μπετόβεν ή κανέναν ξεκούρδιστο Σοπέν, η σκρόφα όμως να ξέρετε αποτελεί σταθερή και απαράλλαχτη αξία ανεξαρτήτως άσματος!

Είναι η τρίτη μέρα που ασχολούμαι με αυτό το γ@μημένο ίντερνετ στο ιατρείο. Και ενώ έχω ενεργοποιήσει τη γραμμή και έχω πάρει τους κωδικούς εδώ και κάνα δίμηνο, μόλις την προηγούμενη εβδομάδα (που ετοιμάστηκε ο χώρος) αποφάσισα να συνδέσω την τηλεφωνική συσκευή και το ασύρματο router. Ήμουν σίγουρος πως κάτι δε θα πήγαινε καλά. Είναι γεγονός άλλωστε πως όσο γκατζετάκιας και να ισχυρίζομαι πως είμαι, οι ηλεκτρονικές συσκευές (και κυρίως τα κινητά) ποτέ δεν υπάκουσαν πλήρως στις εντολές μου. Το router λοιπόν δε θα μπορούσε να είναι η εξαίρεση! Οι προσπάθειές μου ήταν κάτι παραπάνω από φιλότιμες. Διάβασα όλες τις οδηγίες προσεκτικά, έκανα όλες τις συνδέσεις (spliter, τηλεφωνική συσκευή,ADSL γραμμή και Ethernet με το laptop) και εγκατέστησα και το λογισμικό του router!  Εντούτοις, το φωτάκι του broadband δεν έλεγε να ανάψει!  Και χωρίς broadband, no internet!

Την πρώτη φορά που επικοινώνησα με το παραπάνω δεκαψήφιο νούμερο (μόλις την περασμένη Πέμπτη) ήμουν κάπως τυχερός. Απάντησαν σχεδόν αμέσως! Δυστυχώς όμως συνομίλησα με μία μεσήλικη γκόμενα με προφορά «κάτω Μαχαλά, αλλά μεγάλωσα Αθήνα»  που είχε τόση σχέση με το internet όση και εγώ με το Φασούλα! Άιντε και κάντε reset στο router, και ξανακάντε reset, και κάντε restart στον υπολογιστή και βγάλτε το spliter, και αντιστρέψτε τα καλώδια του ADSL και του τηλεφώνου, και ξαναπάρτε μας να μας πείτε τι έγινε. Και να ξαναπαίρνω να τους πω πως το broadband φωτάκι εξακολουθεί να παραμένει μαύρο και άραχνο αλλά η τύχη αυτή τη φορά δεν ήταν με το μέρος μου. Βλέπετε μόλις βίωσα την πρώτη μου επαφή με το «παρακαλώ περιμένετε». Έτσι,  έξι λεπτά μετά τον ξεκούρδιστο Σοπέν, λίγο η κούραση απ'το νοσοκομείο, λίγο τα λόγια του Παππά, με ώθησαν να παραδεχτώ την ιντερνετική μου ήττα και να παραδώσω σώμα και πνεύμα στο κρεβατάκι μου.

Την επόμενη μέρα (Παρασκευή) πήρα ξανά τηλέφωνο. Το σήκωσαν μετά από περίπου τέσσερα λεπτά. Αυτή τη φορά έπεσα σε έναν νεαρό που τουλάχιστον αρχικά φαινόταν  πως ήξερε τι του γίνεται. Αρχικά όμως! Διότι καταλήξαμε άιντε πάλι στο reset του router , και ξανά-μανά reset και πάλι restart στοlaptop... «Είναι κάποιο είδος πρωτοκόλλου?» ρώτησα. «Διότι όπως σας είπα αυτά τα έκανα και χτες χωρίς αποτέλεσμα». Μετά από μπόλικη σκέψη και σιωπή λοιπόν, ο τύπος αποφάνθηκε πως το broadband φωτάκι δεν ανάβει λόγω βλάβης δικτύου και μου ανακοίνωσε πως στις επόμενες 48 ώρες θα λάβω τηλέφωνο από τους τεχνικούς του ΟΤΕ. Το Σάββατο (!!!!!) όντως έλαβα μία κλήση στο κινητό όπου και με ενημέρωσαν πως η δυσλειτουργία οφειλόταν σε μη συντονισμό της γραμμής. Άλλαξαν τις ρυθμίσεις και τώρα θα μπορώ να συνδεθώ χωρίς κανένα πρόβλημα.

Σήμερα λοιπόν, αμέσως μετά το νοσοκομείο, ήρθα όλο χαρά στο ιατρείο για να βάλω τους κωδικούς του δικτύου και  να συνδέσω τον ασύρματο εκτυπωτή. Έλα μου ντε που το ελεεινό broadband φωτάκι εξακολουθούσε και εξακολουθεί να είναι σβηστό!! Αυτή τη φορά έκανα μόνος μου τα restartια, ταresetια, τις αλλαγές των καλωδίων και την αλλαγή του spliter, μπας και κερδίσω χρόνο με το νέο υπάλληλο που θα μου κάτσει στο τηλέφωνο! Λογάριασα χωρίς τον ξενοδόχο βέβαια! Τα δεκατρία ολόκληρα λεπτά διακοπτόμενου Τσαϊκόφσκι που ακολούθησαν, ήταν αρκετά για να τα βροντήξω όλα κάτω και  να φύγω για άλλη μια φορά ηττημένος πνίγοντας τα spliter και τα router στους κοτόγυρους και τα κοτομπέϊκον!

Δε φταις εσύ όμως αγαπητό ConnX! Εμείς φταίμε, που δίνοντάς σου την πρωτιά, σου δώσαμε συγχρόνως και το θράσος να μας δουλεύεις με μόλις δύο λέξεις: "παρακαλώ περιμένετε". Οι πρωτιές βέβαια δε διατηρούνται με τέτοια αντιμετώπιση! Και αυτό είναι κάτι που θα το διαπιστώσεις σύντομα, πολύυυυ σύντομα θα έλεγα, όταν εσύ θα συνεχίσεις να παρακαλάς, την ώρα και τη στιγμή που εμείς απλά θα πάψουμε να περιμένουμε ...

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΗ ΔΙΑΚΑΝΑΛΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ...

Ναι, ναι, σας το έχω ξαναγράψει! Βαριέμαι οικτρά τις προεκλογικές περιόδους, σιχαίνομαι τα πολιτικά λογίδρια λίγο πριν τις κάλπες και μισώ τις στημένες τηλεοπτικές διακαναλικές υπερπαραγωγές που ανάθεμα και αν με βοήθησαν ποτέ στην πολιτική μου σκέψη και βούληση. Αυτή η συνεχής ρήση της κυβέρνησης και η ακόλουθη αντίρρηση της αντιπολίτευσης καταντά πραγματικά θεατρική κωμωδία, για να μην πω τραγωδία, με απόλυτα προβλέψιμο σενάριο. Ο στείρος λόγος και  ο απόλυτα προβλέψιμος αντίλογος επαναλαμβάνονται σε καθημερινή βάση με τα δύο μεγάλα κόμματα να ξεκατινιάζονται και να εκτοξεύουν απειλές μεταξύ τους για το ποιο έκανε τα πιο τραγικά λάθη και τα πιο μεγάλα σκάνδαλα δημόσιου χρήματος που έφεραν τελικά την Ελλάδα στο κατώφλι του μνημονίου. Και φτιάχνουν λέει και ομάδες ελέγχου για να ελέγξουν τους εαυτούς τους και να βρουν που πήγαν επιτέλους αυτά τα λεφτά, λες και δεν ξέρουμε όλοι ότι οι επιτροπές αυτές δημιουργήθηκαν ουσιαστικά για να κουκουλώσουν και όχι για να φανερώσουν. Άιντε το πολύ-πολύ να δώσουν ως βορά τον πιο αδύνατο από δαύτους, ένα εξιλαστήριο θύμα ρε αδερφέ για να εξευμενισθεί η οργή του πλήθους. Όμως όλοι πια έχουμε συνειδητοποιήσει πως τα αμαρτωλά χέρια ποτέ δεν ήταν μόνο δύο ή τέσσερα και ποτέ μόνο μπλε ή πράσινα. Στις περιπτώσεις αυτές το διαζευκτικό "ή" δίνει πάντα τη θέση του στο συζευκτικό "και"! Και όταν ο ίδιος όποιος πρωθυπουργός διασύρει επίσημα ή ανεπίσημα την Ελλάδα ως κράτος παρανομίας, θα πρέπει κάποιος να του σφυρίξει πως το ψάρι βρωμά πάντα από το κεφάλι. Πάντα έτσι είναι. Και κάτω από αυτό το κεφάλι, κάτω απ'τη μύτη τούτου του παγόβουνου που λέγεται πολιτική, παρασιτεί ένα περιβάλλον μούχλας και δυσωδίας, ένα περιβάλλον που δυστυχώς συνηρείται και διαιωνίζεται από τη δική μου ψήφο. Και αυτός είναι και ο λόγος που ψηφίζω. Μπορεί να μην έχω το σθένος να συμμετέχω ενεργά στην πολιτική όπως ο φίλος μου ο ΓιώργοςΧ (παρεπιπτόντως του εύχομαι κάθε επιτυχία και απλά να κάνει τη διαφορά) όμως σε μία δημοκρατική χώρα, τη δύναμη την έχει πάντα ο λαός.

Και φτάνω πια στην κλασική μου ερώτηση. Τι να ψηφίσω; Βλέπετε, αποφάσισαν να δώσουν στις δημοτικές εκλογές έναν πιο ας το πούμε κοινοβουλευτικό χαρακτήρα, ώστε η πράσινη ή η μπλε υπεροχή να σημαίνει στην πράξη και συμφωνία ή διαφωνία αντίστοιχα με τα μέτρα του μνημονίου. Και εγώ εξαρχής τοποθετήθηκα υπέρ του μνημονίου. Διότι έτσι όπως τα σκατώσαμε και φτάσαμε πάτο, έπρεπε από κάπου να πιαστούμε, έπρεπε από κάπου να γίνει η αρχή. Αναγνωρίζω φυσικά τον αντίλογο του φίλου μου ΓιώργουΧ περί των Ελλήνων προγόνων μας, που αρνήθηκαν την κάθε μορφής υποδούλωση και να που τώρα εμείς υποταχθήκαμε στην Τρόικα και το μαστίγιό της. Ξέρετε όμως τι σκέφτομαι; Πως αυτοί οι αυστηρότατοι ελέγχοι της Τρόικας που αποσκοπούν στον έλεγχο των επενδύσεών της είναι ουσιαστικά και ένας έλεγχος σε όλα εκείνα τα ύπουλα πολιτικά αποβράσματα που δυστυχώς εμείς ψηφίσαμε μόνο και μόνο για να καταχραστούν τα δικά μας κόπια, το δημόσιο χρήμα. Για να τολμήσουν να κλέψουν τώρα! 

Δυστυχώς βέβαια τα τελικά σπασμένα πληρώνει μέσω του μνημονίου για ακόμα μια φορά ο δύσμοιρος λαός του οποίου η οργή προοδευτικά συσσωρεύεται! Και είναι σίγουρο πως κάποια στιγμή τούτη η οργή θα εκφορτισθεί με τη μία ως πυκνωτής και τότε πια θα μιλάμε για τη σούπερνόβα λαϊκή επανάσταση που στο πέρασμά της θα κάνει στάχτες μνημόνια, τρόικες  και κυβερνήσεις σε ελάχιστο dt. Και θα μπορούσαμε όντως μέσα από αυτές τις στάχτες και τη συνακόλουθη πτώχευση να αναγεννηθούμε! Να δημιουργήσουμε για παράδειγμα ξανά τη δραχμή. Όμως εγώ φοβάμαι το συγκεκριμένο σενάριο διότι στο σύγχρονο κόσμο του 21ου αιώνα, έλα και πες μου εσύ πόσο ανταγωνιστική θα μπορούσε να είναι η δραχμούλα μας και πόσο εφικτή η περαιτέρω μας οικονομική ανάπτυξη! Μπερδεμένες οι σκέψεις μου, μπερδεμένο και το κείμενο  και δε νομίζω να μου ξεκαθαρίσει και πολλά πράγματα η περιβόητη διακαναλική ομιλία του Πρωθυπουργού. Το μόνο που με καθησυχάζει κάπως (και ας θεωρηθεί αυτό το  ηθικό, κοινωνικό και ουσιαστικό μήνυμα αυτής της εγγραφής) είναι πως η ιστορία συνήθως επαναλαμβάνεται. Και στη δική μας ιστορία, η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει ...

ΕΝΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Φανταστείτε ένα κοντέρ που στη μία του άκρη να γράφει αγάπη και στην άλλη μίσος, παραδίπλα άλλο ένα που στη μία του άκρη να γράφει δυστυχία και στην άλλη ευτυχία, παρακάτω ακόμα ένα που στη μία του άκρη να γράφει ψεύτικος και στην άλλη αληθινός. Φανταστείτε τώρα ένα δωμάτιο με άπειρα τέτοια κοντέρ, κοντέρ αντιθέσεων, των οποίων η βελόνα γέρνει πότε προς τη μία και πότε προς την άλλη μεριά ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες που βιώνουμε. Αναλογισθείτε πραγματικά πόσα τέτοια πολλά άσπρα-μαύρα υπάρχουν στον καθένα μας. Εύσπλαχνος-άσπλαχνος, τσιγκούνης-σπάταλος, ευχάριστος-δυσάρεστος, πλούσιος-φτωχός, φίλος εχθρός. Αυτή είναι η ζωή μας! Ένα μάτσο από κοντέρ που συνιστούν εκφάνσεις του εγώ μας, ένα σύνολο μετρήσεων με μεγάλο εύρος κατανομής μεταξύ ελαχίστης και μεγίστης τιμής, ώστε κάθε άνθρωπος τελικά να είναι μοναδικός.

Ένα ειδικό κοντέρ γράφει Υγεία. Είναι ειδικό διότι σε πολλές περιπτώσεις αν αυτό τήνει στο μηδέν, συμπαρασύρει προς τα κάτω αυτόματα και τα υπόλοιπα. Και αυτό συμβαίνει πολύ γρήγορα. Μερικές φορές σε κλάσματα δευτερολέπτου. Τη μία στιγμή είσαι ο ευτυχής οικογενειάρχης που αγαπά και βοηθά τον κόσμο όλο και τη άλλη χάνεις τη γη κάτω απ'τα πόδια όταν σου ανακοινώνεται ότι έχεις καρκίνο ή σκλήρυνση κατά πλάκας ή πλαγία μυατροφική σκλήρυνση ή εν πάσει περιπτώσει οτιδήποτε ανίατο. Δύσκολο να το συνειδητοποιήσεις και επώδυνο να το αποδεχτείς. Αυτό που κάποτε το έβλεπες στα ΜΜΕ ή το διάβαζες στα βιβλία, αποκτά ύλη, σάρκα και οστά σε δικούς σου ανθρώπους. Ζωντανεύει και αρχίζει να εμφανίζει όλες εκείνες τις εργαστηριακές εξετάσεις και συμπτώματα που υπογράμμιζες με φωσφοριζέ μαρκαδόρο για την εξεταστική. Και συνειδητοποιείς πως αυτό που για σένα ήταν επτά σελίδες στον δεύτερο τόμο παθολογίας, για τους ασθενείς είναι ο τρόπος ζωής τους. 

Για σένα γράφω φίλε μου, κολλητέ μου, πατέρα μου και αδερφέ μου. Εσένα που με συμβούλευες πάντα στα δύσκολα, εσένα που ήσουν (και είσαι) πρότυπο αναφοράς, πρότυπο προγράμματος, πρότυπο δουλειάς, πρότυπο διασκέδασης. Η μοίρα δε σου φέρθηκε σωστά. Δεν ξέρω τι να κάνω και πώς να αντιδράσω. Ψάχνω να βρω τρόπους να σου γλυκάνω ένα πικρό χάπι που δεν κατεβαίνει με τίποτα. Το στάδιο της ανακοίνωσης όμως είναι πολύ δύσκολο και η αλήθεια είναι πως δε χρησιμοποίησα καμία σάλτσα υπεκφυγής. Αισθάνομαι λίγο άσχημα γι'αυτό. Σου είπα τις πιθανότητες και την έκβαση της νόσου στο μπαμ μπαμ! Νομίζω πως ο χαρακτήρας σου είναι τέτοιος που αντέχει την αλήθεια κατάμουτρα ακόμα και αν αυτή αφορά στον ευαίσθητο τομέα της Υγείας. Ελπίζω να έπραξα καλά. Το θέμα είναι τι γίνεται τώρα. Και θα σου απαντήσω αμέσως:

Ίσως αποξενωθείς για ένα χρονικό διάστημα σε μια προσπάθεια εσωτερικής σου ανασυγκρότησης. Θα το καταλάβω και θα το σεβαστώ. Θα εκπλαγώ μάλιστα αν δεν το κάνεις! Μέρα με τη μέρα όμως θα επιστρέψεις στους προηγούμενους ρυθμούς σου. Αλήθεια στο λέω! Είμαι τόσο μα τόσο σίγουρος! Είναι αποτέλεσμα φυσικής επιλογής  βλέπεις, το μυαλό σου, η ψυχή σου, το σώμα σου να προσαρμοστούν όλα ταχύτατα στις νέες συνθήκες με απώτερο και ιερό σκοπό την επιβίωση. Έτσι, το φορτίο που σηκώνεις μπορεί να είναι βαρύ όμως εσύ θα μπρατσώσεις περισσότερο και δε θα σε κουράζει πια. Το χάπι που καταπίνεις μπορεί να είναι πικρό, όμως όπως συμβαίνει και με τον πικρό καφέ, θα το συνηθίσεις διότι πολύ απλά θα κόψεις εντελώς τη ζάχαρη. Τα κοντέρ σου θα αρχίσουν πάλι να ανεβαίνουν και θα σταθεροποιηθούν σε νέες τιμές, διαφορετικές από τις προηγούμενες, προαναγγέλοντας ουσιαστικά την Ανάσταση ενός άλλου εαυτού. Και εκεί που θα μυρίζεις τη βροχή διαφορετικά, εκεί που θα γεύεσαι τον καφέ διαφορετικά, εκεί που θα παρατηρείς τα αστέρια απ'το μπαλκόνι σου διαφορετικά, θα συνειδητοποιήσεις πως πολύ απλά, ζεις διαφορετικά. Θα είσαι ένας άλλος άνθρωπος. Ένας καλύτερος άνθρωπος γιατί για πρώτη ίσως φορά, όλα σου τα αισθητήρια θα αξιοποιούν στο έπακρο το μεγαλύτερο δώρο που σου δόθηκε ποτέ. Τη Ζωή! 

Θα είμαι δίπλα σου φίλε μου! Και λόγω τιμής, όλα θα πάνε καλά!

ΥΠΟ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ...

Για πότε τέλειωσε το Καλοκαίρι και έφυγε και ο Σεπτέμβρης ακόμα δεν κατάλαβα. Θες η δουλειά, θες οι προετοιμασίες του "επόμενου βήματος", θες τα τρεξίματα με την πολεοδομία του Πειραιά που τελειωμό δεν είχαν, οι εβδομάδες πέρασαν αστραπιαία και ήδη οδεύω προς το τρίτο ενοίκιο του ιατρείου. Και αυτό τσιγκλά λίγο καθότι το να πληρώνεις ενοίκια του χώρου χωρίς να προβλέπεται ακόμα να μπεις και να δουλέψεις σε αυτό το χώρο για τουλάχιστον ακόμα ένα μήνα, στην εποχή του ΔΝΤ δεν είναι και ό,τι καλύτερο.

Το πρόγραμμα που είχα πήγε κατά διαόλου. Η απεργία των φορτηγών αναίρεσε το αρχικό μου χρονοδιάγραμμα καθότι γραφείο, βιβλιοθήκη, καναπέδες και πολυθρόνες θα παραδοθούν στην καλύτερη των περιπτώσεων 30 Οκτωβρίου. Αρχίζω να σκέφτομαι πια αυτό που εξαρχής μου έλεγαν συνάδελφοι, να βάλω δηλαδή κάνα δυο καρεκλίτσες και κάνα τραπεζάκι κουζίνας και να ξεκινήσω να δουλεύω όπως όπως. Το μόνο θετικό στην όλη υπόθεση είναι ότι οι περισσότερες, ή μάλλον όλες οι υπόλοιπες εκκρεμότητες έχουν τακτοποιηθεί. Τα κλιματιστικά (LG mirror και LG cooler - θα έσκαγα αν δεν έπαιρνα αυτά), το ηλεκτρικό εξεταστικό κρεβάτι και το lcd διαφανοσκόπειο αναμένουν να τοποθετηθούν. Φαξ, εκτυπωτής και τηλεόραση ήδη βρίσκονται σπίτι μου και παίζω μαζί τους ώστε να είναι έτοιμα και ρυθμισμένα για τοποθέτηση και άμεση λειτουργία. Οι κάμερες περιμένουν την εγκατάστασή τους απ'τον ηλεκτρολόγο, αφού ξεμπερδέψει ο μπογιατζής. Πίνακες, τραπεζάκια, φωτιστικά, κουδούνια, χαλιά, επίσης είναι καθοδόν. Ο ιδιοκτήτης δεσμεύτηκε μέσα στον Οκτώβριο να αλλάξει την ελεεινή εξώπορτα του κτιρίου. Ελπίζω να μη χρειαστεί να τσακωθώ μαζί του.Τις επαγγελματικές καρτούλες και το συνταγολόγιο ανέλαβε ο Βασίλης, και τις ταμπέλες και πλακέτες του ιατρείου από κοινού η Έλενα και ο Βασίλης. Ο καρδιογράφος εξακολουθεί να αποτελεί δύσκολη αγορά διότι το μοντέλο που πρότειναν οι αγαπητοί βόρειοι συνάδελφοι (Suzuken Kenz 302 τρικάναλος) στην Αθήνα αποτελεί συλλεκτικό κομμάτι! Θα περιμένω το καρδιολογικό συνέδριο τέλη Οκτωβρίου μπας και το τσιμπίσω εκεί.

Anyway, είμαι λίγο εξαφανισμένος αυτό τον καιρό καθότι πλήρως αφοσιωμένος στην προετοιμασία αυτού του περιβόητου (για μένα τουλάχιστον) "επόμενου βήματος". Αλλά ξέρετε κάτι; Μου αρέσει! Ασχολούμαι μόνο με αυτό και δεν αφήνω τίποτα μα τίποτα στην τύχη του. Έχω σκεφτεί απίστευτες λεπτομέρειες, λεπτομέρειες που ποιος ξέρει, στα πλαίσια του επαγγελματικού συναγωνισμού ή και ανταγωνισμού μπορεί να κάνουν τη διαφορά. Ακόμα και τον εκφωνητή του μηνύματος που θα ακούγεται στον αυτόματο τηλεφωνητή θέλω να επιλέξω! (Μάνια ετοιμάσου!).

Σας αποχαιρετώ με την ελπίδα η επόμενη εγγραφή να έχει πιο εορταστικό και διθυραμβικό χαρακτήρα ...

ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΒΗΜΑ

Σήμερα είμαι λίγο έξαλλος και συνάμα απογοητευμένος ... Ας τα πάρουμε όμως απ'την αρχή: Αν εξαιρέσω τα ευτράπελα του highspeed στο πήγαινε-έλα (δες προηγούμενη εγγραφή), πέρασα ένα εξαιρετικό επταήμερο στην Πάρο! Τop Five: το μπάνιο στην Αντίπαρο, οι μάσες στη Νάουσα, η παραλία του Λολαντώνη, τα βεγγαλικά του Δεκαπενταύγουστου στην Εκατονταπυλιανή και η Punda beach. Βέβαια κλασικά, εκεί που άρχισα να συνηθίζω το φρέσκο θαλασσινό αεράκι και τις καθημερινές βραδινές εξορμήσεις στη Νάουσα, εκεί που άρχισαν να αυξάνονται οι αντοχές μου στις ρακέτες και τα μακροβούτια και εκεί που επιτέλους θυμήθηκε το σώμα μου το χημικό τύπο της μελανίνης, εκεί ακριβώς έπρεπε να επιστρέψω! Πάντα έτσι όμως ήταν οι διακοπές μου. Λίγες! Υποθέτω γι'αυτό λέγονται και διακοπές. 

Πίσω στο Αθηναϊκό καμίνι λοιπόν από προχτές, και πίσω στο καθημερινό  μου μαντρί (όπως λένε μερικοί), από αύριο. Οι επόμενοι δύο-τρεις μήνες προβλέπονται δύσκολοι! Πολλοί δύσκολοι! Και αυτό γιατί ενώ θα δουλεύω τα πρωινά στο νοσοκομείο, τα απογεύματα θα πρέπει να κυνηγάω μπογιατζήδες, ηλεκτρολόγους, επιπλάδες, ταμπελάδες και διακοσμητές για να φτιάξω το δικό μου κεραμμύδι. Είναι το επόμενο επαγγελματικό βήμα που κατά πολλούς θα έπρεπε να είχε γίνει νωρίτερα. Πάντα όμως με τρόμαζε η ιδέα του ιδιωτικού ιατρείου. Με τρόμαζε αυτή η ταύτιση της παθολογίας με την ελεεινή συνταγογραφία σκευασμάτων που σου πασάρουν οι φαρμακάδες, ενώ αντίθετα εξύψωνα τη νοσοκομειακή παθολογία σε μεγάλη μαγκιά. Και το δεύτερο σκέλος όντως ισχύει. Το να ξεκινάς, να τροποποιείς ή και να αλλάζεις τη φαρμακευτική αγωγή με στόχο την ίαση ενός νοσηλευόμενου ασθενή είναι μεγάλη ευθύνη και κατά συνέπεια μαγκιά! Δε βλέπω το λόγο γιατί να μη μπορείς να κάνεις το ίδιο και στο ιατρείο σου. Στο χέρι του ιατρού είναι να λειτουργεί ως θεράπων και όχι ως γραμματέας.

Χτες και προχτές λοιπόν ήταν μέρες άδειας αφιερωμένες στη γραφειοκρατία. Το ιδανικό σενάριο ήθελε να ξεμπερδέψω με τις δημόσιες υπηρεσίες το συντομότερο δυνατό, πριν επιστρέψω από την άδεια, ώστε στη συνέχεια, να ασχοληθώ τα απογεύματα με τον εξοπλισμό του ιατρείου. Προσπάθησα να κουμαντάρω την περισσότερη χαρτούρα που χρειάζεται η νομαρχία, η ΔΟΥ και  η πολεοδομία. Και εκεί που σκέφτηκα ότι ο Αύγουστος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της γραφειοκρατίας, η εφορία με διέψευσε! Πάντα τα μεγαλύτερα κολλήματα τα τρώω στην εφορία και την #&@^#$@ χωροταξική της οργάνωση. Από το μητρώο του ισογείου στον τέταρτο όροφο, από τον τέταρτο στον πρώτο για την αυτοψία χώρου. Στη συνέχεια ραντεβού στο ιατρείο με τον υπάλληλο για να κάνει την αυτοψία, μετά πάλι στο μητρώο την επόμενη μέρα (που όμως εγώ εφημερεύω) για την οριστική έναρξη. Μετά να φέρω τα μπλοκάκια και το βιβλίο εσόδων-εξόδων, να τα σφραγίσω και να τα θεωρήσω. Μετά πρέπει να πάρω μονόγραμμα και δίγραμμα βιβλιάρια και αει σιχτίρ πια για έναρξη επαγγέλματος! 

Στη δε νομαρχία που πήγα να καταθέσω τα απαραίτητα δικαιολογητικά για να ξεκινήσει η έκδοση άδειας λειτουργίας του ιατρείου, χάρηκα που δεν υπήρχε άλλος στη σειρά, έφαγα όμως κανονικά χυλόπιτα διότι ο υπεύθυνος που έδινε την πρώτη έγκριση των σχεδίων του κτιρίου έλειπε σε άδεια. Ο δε αντικαταστάτης του ήταν ένας κλασικός διπολικός με απρόβλεπτες εναλλαγές νεύρων και ευγένειας ο οποίος το μόνο που μου επαναλάμβανε ανά τακτά χρονικά διαστήματα ήταν ότι δεν πρέπει να καταθέσω τα δικαιολογητικά αν δεν είναι ήδη πλήρως έτοιμο το ιατρείο. Και αυτό, διότι θα έχω πρόβλημα αν περάσει η επιτροπή και υπάρχουν ελλείψεις! Λες και δεν ξέρουμε ότι η επιτροπή περνά πάντα μετά από κάνα μήνα! Ή μήπως Δεκαπενταύγουστο της ήρθε σκορδοκαΐλα να πάρει σβάρνα όλα τα καινούργια ιατρεία; Αει σιχτίρ και εσείς. Τεμπέληδες!

Η νομαρχία φυσικά χρειάζεται στα δικαιολογητικά της και δήλωση από την πολεοδομία που να πιστοποιεί την κύρια κατοικία του κτιρίου. Η πολεοδομία όμως (που εξυπηρετεί το κοινό μόνο Δευτέρα Τετάρτη και Παρασκευή) για να σου δώσει αυτό το χαρτί χρειάζεται τα δικά της αντίστοιχα δικαιολογητικά όπως είναι η κάτοψη του κτιρίου φτιαγμένη από μηχανικό (που πληρώνεις φυσικά) και παρακαλάς να στο δώσει εγκαίρως για να πάρεις το χαρτί της πολεοδομίας και να το καταθέσεις μαζί με τα υπόλοιπα στη νομαρχία. Μέσα σε όλη αυτή τη χαρτούρα βάλτε και τη γραφειοκρατεία της ΔΕΗ για την επαναηλεκτροδότηση του κτιρίου που της κάβλωσε ότι θέλει και χαρτί από ηλεκτρολόγο που να πιστοποιεί ότι ο χώρος είναι ηλεκτρολογικά ασφαλής! Έλεος δηλαδή! Μόνο για τη χέστρα του ιατρείου δεν έχω βγάλει ακόμα πιστοποιητικό!

Ίσως να καταλάβατε με ποιο τρόπο δύο μόλις μέρες στην Αθήνα μπορούν να αναιρέσουν αυτόματα εφτά μέρες στην Πάρο! Και όχι τίποτα άλλο, αύριο επιστρέφω στο νοσοκομείο και ούτε την έναρξη επαγγέλματος ολοκλήρωσα, ούτε τα χαρτιά στη νομαρχία υπέβαλα! Το μόνο που κατάφερα ήταν να καταθέσω το πρώτο ενοίκιο ή μάλλον τα τρία πρώτα ενοίκια (για να μην ξεχνιόμαστε). Δε βαριέσαι... Γκρινιάζω για να περνά η ώρα. Όμως για μένα το μεγάλο βήμα ήταν να μπω στο χορό! Άπαξ και μπήκα τελείωσε! Ξεκινώ να χορεύω και προσαρμόζω τους βιόρρυθμούς μου ώστε να συνεχίσω να χορεύω ασταμάτητα! Σαν το αρκουδάκι της Duracel ένα πράμα. Και αλήθεια σας το λέω, δε με φοβίζει η περιβόητη οικονομική κρίση! Ίσως γιατί στην κρίση αυτή το όλο εγχείρημα αποκτά χαρακτήρα πρόκλησης! Και εγώ στις προκλήσεις δεν απέτυχα ποτέ!

ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΤΑ ΖΩΑ ...

Άλλη μια Πέμπτη ξημέρωνε... Αγουροξυπνημένος  και  πονοκεφαλιασμένος  έφτιαξα στα γρήγορα έναν κουταλάτο φραπέ (ξέρετε εκείνον που ανακατέβεις στο ποτήρι τον καφέ με τη ζάχαρη και τον πίνεις μονορούφι) και όδευσα στο αυτοκίνητο. Μη με ρωτήσετε γιατί αλλά οι Πέμπτες ποτέ δεν ήταν απ'τις αγαπημένες μου μέρες. Και η χτεσινή Πέμπτη το επιβεβαίωσε και με το παραπάνω απ'τις πρώτες κιόλας ώρες!  Έβαλα στο ραδιο-cd τα  hits 2010 και βγαίνοντας με την όπισθεν απ'το πάρκινγκ, ακριβώς πριν ο stromae λαλήσει  alors on dance, αισθάνθηκα έναν γδούπο κάτω απ'τις ρόδες και μια φρικτή τσιρίδα να σκίζει τον αέρα ...

Οι σχέσεις μου με όλα τα έμβια όντα ανέκαθεν ήταν λίγο περίεργες. Θυμάμαι τον εαυτό μου 5-6 ετών να κάθεται στην παραλία και να παίζει με το κουβαδάκι του, όχι γεμίζοντάς το με άμμο αλλά με νερό και  μυρμήγκια. Ναι καλά διαβάσατε! Με μυρμήγκια! Δεν ξέρω αν ήταν επιστημονική περιέργεια, οίστρος ή η αρχή ενός Dexter αλλά όντως θαύμαζα την ικανότητά των μυρμηγκιών να περπατούν τόσο «ανέμελα» στον πυθμένα του ύδατος. Και πραγματικά στεναχωριόμουν όταν μετά από περίπου 3 λεπτά έμεναν ακίνητα δια παντός. Όμως με τον τρόπο αυτό, ανακάλυψα γιατί τα μυρμήγκια δε λέγονται τσιπούρες και συγχρόνως απέκτησα και την πρώτη και χειρότερη φοβία μου: Την ασφυξία!  Έκτοτε, δεν ξαναπείραξα ούτε ένα έντομο. Αντίθετα άρχισα να τα αγαπώ.

Και έτσι είναι! Αλήθεια σας το λέω, θεωρώ τον εαυτό μου πραγματικά φιλόζωο!  Βέβαια τα ζώα δεν ξέρω αν έχουν την ίδια ακριβώς άποψη!  Η μεγαλύτερη τραυματική μου εμπειρία ήρθε στην ηλικία της τετάρτης δημοτικού με τον Μπίλυ! Οι περισσότεροι γνωρίζετε την ιστορία. Για τους υπόλοιπους απλά αναφέρω συνοπτικά πως ο Μπίλυ ήταν ένα πανέμορφο κίτρινο γούνινο κοτοπουλάκι που μου είχαν κάνει δώρο οι γονείς μου στο χωριό. Είχε μάθει να ανταποκρίνεται στο άκουσμα του ονόματός  του και να τρώει καλαμπόκι από τη χούφτα μου. Ήταν πραγματικά μια σχέση αγάπης και στοργής που όμως έμελε να τελειώσει τόσο μα τόσο πρόωρα, άδοξα και τραγικά! Η ζωή του τερματίστηκε ένα πρωινό (να δεις που θα'ταν Πέμπτη)  όταν η δεξιά μου πατούσα είχε την ατυχία να βρει κατά λάθος τον Μπίλυ στο πάτωμα ακριβώς δίπλα απ'το κρεβάτι μου. Ο ήχος του τσιριχτού κακαρίσματος και η εικόνα της προσπάθειάς του να κινηθεί γύρω από τα κολλημένα στο πάτωμα έντερά του έμειναν για πολλούς πολλούς μήνες χαραγμένα στη μνήμη μου. Οι γονείς μάταια προσπαθούσαν να με συνεφέρουν αγοράζοντας άλλα κοτοπουλάκια, όμως εγώ ήθελα τον Μπίλυ! Μόνο τον Μπίλυ μου! Και ο Μπίλυ είχε πεθάνει ελεεινά! Τον είχα σκοτώσει εγώ! Και δεν ήταν η γκαντεμιά που συνεχίστηκε στο Γυμνάσιο, δεν ήταν  το καφεάσπρο χαμστεράκι που έπεσε απ'τον τρίτο όροφο, ούτε το χρυσόψαρο που ψόφησε απ'την πολυφαγία  ή το καναρίνι απ'τη ζέστη... Η αιτία που στα 36 μου κρατώ όλα τα ζώα σε απόσταση ασφαλείας ήταν και θα είναι πάντα ο Μπίλυ!

Και όλα αυτά μου ήρθαν πάλι στο νου μόλις χτες... την Πέμπτη... με ένα γδούπο και μια τσιρίδα στις ρόδες του Saxo. Αμέσως χαμήλωσα το ραδιοcd και πετάχτηκα έξω. Ένα κούτσικο γατάκι σερνόταν δίπλα προσπαθώντας να κρυφτεί πίσω απ'τη γλάστρα. Το συνεχόμενο σπαρακτικό κλάμα έφερε στην παρέα και τη μαμά. Η εικόνα ήταν τραγική. Νιαούριζε το γατάκι, νιαούριζε και η μαμά. Όχι πάλι τα ίδια Θεέ μου! Όχιι! Μη ξέροντας τι να κάνω, πήρα την Εύη τηλέφωνο. Μέχρι να της εξηγήσω όμως τι συνέβη, μαζί με το alors on dance έσβησαν και τα νιαουρίσματα. Βλέπετε αν σε πατήσει αυτοκίνητο, δε σου φτάνουν ούτε οι εφτά ψυχές! Έτσι, οι κτηνιατρικές οδηγίες της Εύης περιορίστηκαν στην ανεύρεση σακούλας σκουπιδιών και το όλο συμβάν έληξε  ως συνήθως με μένα να στέκομαι αμήχανος  και καραμαλάκας που για εκατοστή φορά βίωσα το θάνατο του Μπίλυ.  Όχι, όχι! Δεν είναι τα ζώα για μένα! Once with an animal, never with an animal!

ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ ...

Δεν ξέρεις αν θα καταφέρεις ποτέ να προσεγγίσεις την ευτυχία! Το αντίθετο πάντως, μια χαρά το κατάφερες ως τώρα. Μία μπρος, μία πίσω, μία κρύο, μία ζέστη, δεν είναι η πρώτη φορά που αντιδράς κατά αυτό τον τρόπο! Και είναι κάτι που δε θα μπορέσεις ποτέ να το εξηγήσεις ούτε κατάματα, ούτε στο blog. Γύρισες σπίτι και σκέφτεσαι το επόμενο βήμα. Και υπό την επίρρεια της αιθανόλης και της δυνατής μουσικής στα ακουστικά, αυτό το επόμενο βήμα φαίνεται τόσο εύκολο. Όμως χωρίς το αλκοόλ είσαι ένας φοβιτσιάρης χέστης. Τι γουστάρεις; Ε κάντο ρε μαλάκα! Πάψε να αναλογίζεσαι τη δράση-αντίδραση. Πάψε να σκέφτεσαι επιτέλους την επόμενη μέρα! Πόσο σου έχει στοιχίσει αυτή η γαμημένη επόμενη μέρα; Πόσα σου ναι έχει κάνει "ίσως" και πόσα σου "ίσως" τα έκανε "όχι"; Ξέρω τι συμβαίνει! Φοβάσαι τις υποχρεώσεις και τους συμβιβασμούς. Φοβάσαι μη τυχόν σε σηκώσουν από τον πορτοκαλί σου καναπέ, μη τυχόν και καταφέρουν και σε βγάλουν απ'τα 75 τετραγωνικά που οχυρώνουν την απογευματινή σου απραξία. Και μην κάνεις την πάπια! Αυτή η απραξία πια έχει αποκτήσει διαστάσεις μιζέριας, για να μην πω τεμπελιάς. Ως πότε σκοπεύεις να τη συνεχίσεις; Προχώρα λίγο παραπέρα ντε και ας μην είσαι για όλα 100% σίγουρος! Είναι ποτέ κανείς σίγουρος για όλες τις κινήσεις του; Όχι! Δεν είναι φυσικά! Πρέπει να πάρεις τα ρίσκα σου! Το ξέρω πως κατά βάθος αυτό θέλεις!  Άιντε, κουνήσου ηλίθιε...

ΠΡΟΣΕΓΓΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ +1 ...

Μία μεγάλη άσχημη φάση περνώ, μία από εκείνες τις περιόδους που παραμένω εσώκλειστος στο σπίτι χωρίς πολλά σούρτα φέρτα με τον έξω κόσμο. Δουλειά, διάβασμα, κάνα παιχνιδάκι στο ίντερνετ και τίποτα άλλο. Αν έπαυα να φροντίζω και τον εαυτό μου θα τηρούσα πλήρως τα κριτήρια της μείζονος κατάθλιψης. Μου είναι αρκετά οικεία η συγκεκριμένη ψυχοσύνθεση. Αναδύεται όποτε αισθάνομαι τις μπαταρίες ξεφόρτιστες, όποτε τα σκατώνω στον επαγγελματικό ή προσωπικό τομέα ή, ακόμα χειρότερα, όποτε ζω μείγμα των παραπάνω σε διαφορετικές κάθε φορά αναλογίες. Και σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, μου βγαίνει μία εσωτερική ανάγκη εγκλεισμού μέσα από την οποία προφυλάσσω τον εαυτό μου και ανασυγκροτώ αργά αλλά σταθερά τις δυνάμεις μου.

Βέβαια, μοιραία θύματα της όλης κατάστασης είναι οι φίλοι που στην προσπάθειά μου να αποφύγουν τη δική μου γκρίνια και τα δικά μου πολύπλοκα και τις περισσότερες φορές ανεξήγητα ψυχοσωματικά, τρώνε πόρτα! Τώρα αν γράψω πως είναι για το καλό τους, κινδυνεύω να χαρακτηριστώ αλτρουιστής οπότε καλύτερα να γράψω πως είναι για το καλό και των δύο πλευρών. Και η αλήθεια είναι πως κάτι τέτοιες στιγμές όντως δεν είμαι καλός φίλος, ούτε καν καλός ακροατής διότι πολύ απλά είμαι πλήρως αντικοινωνικός. Αν με ρωτήσετε τι έχω, δε θα μπορέσω να σας το εξηγήσω. Αν με ρωτήσετε "είσαι καλά;" θα σας απαντήσω "ναι", χωρίς να είναι αλήθεια, μόνο και μόνο για να λήξει η κουβέντα. Αν μου προτείνετε να βγω, θα αρνηθώ ευγενικά. Και αν με ρωτήσετε που χάθηκα, απλά θα με φέρετε σε δύσκολη θέση. Γι'αυτό και αποφεύγω να απαντώ κλήσεις στο κινητό εκτός και αν ο λόγος είναι αμιγώς ιατρικός. Μη με αδικείτε όμως. Η συγκεκριμένη "γείωση" δεν έχει προσωπικό χαρακτήρα και όποιος είναι πραγματικά φίλος ελπίζω και εύχομαι να καταλάβει!

Βυθισμένος στην ησυχία αυτό το καιρό, πιέζω, ή μάλλον καλύτερα προετοιμάζω τον εαυτό μου να αλλάξει. Φυσικά και δε μετανιώνω για τις ως τώρα επιλογές μου στον επαγγελματικό και προσωπικό τομέα. Όμως αργά ή γρήγορα έρχεται η στιγμή εκείνη που ανακαλύπτει κανείς ότι τα κεκτημένα δεν είναι αρκετά. Πρέπει να γίνουν αλλαγές! Θέλω να τροποποιήσω το βήμα μου, τη σκέψη μου, την αντίληψή μου, το σώμα μου και να τα προσαρμόσω όλα στις νέες συνθήκες. Θέλω να δουλεύω και να πληρώνομαι επάξια της κούρασής μου, θέλω να είμαι πιο σταθερός, θέλω να μην είμαι πια τόσο εγωιστής, θέλω να αρέσω... Τόσα πολλά θέλω! Μερικά είναι απλά, άλλα ηλίθια, άλλα πιο βαθυστόχαστα και κουλτουριάρικα, όλα όμως είχαν ως τώρα ένα κοινό χαρακτηριστικό: Με πελάγωναν, με κόμπλαραν, με κούραζαν, με τελικό αποτέλεσμα να τα αφήνω ανεκπλήρωτα και η ιστορία απλά να επαναλαμβάνεται στα πρότυπα ημιτονοειδούς καμπύλης. Απ'το +1 στο 0, απ'το 0 στο -1, απ'το -1 στο 0 και πάλι απ'την αρχή. 

Το διαφορετικό τώρα είναι ότι χαμήλωσα όλα τα target points. Μικρότεροι βηματισμοί για  μικρότερους στόχους ώστε ο αγώνας να είναι πιο λογικός και εύπεπτος! Κοινώς, one step at a time και ας μη φτάσω στο +1. Μια χαρά θα είμαι ικανοποιημένος και με το +1/2 αρκεί να παραμείνω σε αυτό και να μην πέσω πάλι στο μηδέν. Δεν είναι δύσκολο, δεν είναι ακατόρθωτο, χρειάζομαι απλά το χώρο μου, το χρόνο μου και άφθονο δικαίωμα στην απόλυτη σιωπή. Τα θέλω μου είναι ιερά! Και θα τα εκπληρώσω. Θα το καταλάβετε... μόλις δείτε κλήση μου στο κινητό σας...