27 Οκτ 2010

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΗ ΔΙΑΚΑΝΑΛΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ...

Ναι, ναι, σας το έχω ξαναγράψει! Βαριέμαι οικτρά τις προεκλογικές περιόδους, σιχαίνομαι τα πολιτικά λογίδρια λίγο πριν τις κάλπες και μισώ τις στημένες τηλεοπτικές διακαναλικές υπερπαραγωγές που ανάθεμα και αν με βοήθησαν ποτέ στην πολιτική μου σκέψη και βούληση. Αυτή η συνεχής ρήση της κυβέρνησης και η ακόλουθη αντίρρηση της αντιπολίτευσης καταντά πραγματικά θεατρική κωμωδία, για να μην πω τραγωδία, με απόλυτα προβλέψιμο σενάριο. Ο στείρος λόγος και  ο απόλυτα προβλέψιμος αντίλογος επαναλαμβάνονται σε καθημερινή βάση με τα δύο μεγάλα κόμματα να ξεκατινιάζονται και να εκτοξεύουν απειλές μεταξύ τους για το ποιο έκανε τα πιο τραγικά λάθη και τα πιο μεγάλα σκάνδαλα δημόσιου χρήματος που έφεραν τελικά την Ελλάδα στο κατώφλι του μνημονίου. Και φτιάχνουν λέει και ομάδες ελέγχου για να ελέγξουν τους εαυτούς τους και να βρουν που πήγαν επιτέλους αυτά τα λεφτά, λες και δεν ξέρουμε όλοι ότι οι επιτροπές αυτές δημιουργήθηκαν ουσιαστικά για να κουκουλώσουν και όχι για να φανερώσουν. Άιντε το πολύ-πολύ να δώσουν ως βορά τον πιο αδύνατο από δαύτους, ένα εξιλαστήριο θύμα ρε αδερφέ για να εξευμενισθεί η οργή του πλήθους. Όμως όλοι πια έχουμε συνειδητοποιήσει πως τα αμαρτωλά χέρια ποτέ δεν ήταν μόνο δύο ή τέσσερα και ποτέ μόνο μπλε ή πράσινα. Στις περιπτώσεις αυτές το διαζευκτικό "ή" δίνει πάντα τη θέση του στο συζευκτικό "και"! Και όταν ο ίδιος όποιος πρωθυπουργός διασύρει επίσημα ή ανεπίσημα την Ελλάδα ως κράτος παρανομίας, θα πρέπει κάποιος να του σφυρίξει πως το ψάρι βρωμά πάντα από το κεφάλι. Πάντα έτσι είναι. Και κάτω από αυτό το κεφάλι, κάτω απ'τη μύτη τούτου του παγόβουνου που λέγεται πολιτική, παρασιτεί ένα περιβάλλον μούχλας και δυσωδίας, ένα περιβάλλον που δυστυχώς συνηρείται και διαιωνίζεται από τη δική μου ψήφο. Και αυτός είναι και ο λόγος που ψηφίζω. Μπορεί να μην έχω το σθένος να συμμετέχω ενεργά στην πολιτική όπως ο φίλος μου ο ΓιώργοςΧ (παρεπιπτόντως του εύχομαι κάθε επιτυχία και απλά να κάνει τη διαφορά) όμως σε μία δημοκρατική χώρα, τη δύναμη την έχει πάντα ο λαός.

Και φτάνω πια στην κλασική μου ερώτηση. Τι να ψηφίσω; Βλέπετε, αποφάσισαν να δώσουν στις δημοτικές εκλογές έναν πιο ας το πούμε κοινοβουλευτικό χαρακτήρα, ώστε η πράσινη ή η μπλε υπεροχή να σημαίνει στην πράξη και συμφωνία ή διαφωνία αντίστοιχα με τα μέτρα του μνημονίου. Και εγώ εξαρχής τοποθετήθηκα υπέρ του μνημονίου. Διότι έτσι όπως τα σκατώσαμε και φτάσαμε πάτο, έπρεπε από κάπου να πιαστούμε, έπρεπε από κάπου να γίνει η αρχή. Αναγνωρίζω φυσικά τον αντίλογο του φίλου μου ΓιώργουΧ περί των Ελλήνων προγόνων μας, που αρνήθηκαν την κάθε μορφής υποδούλωση και να που τώρα εμείς υποταχθήκαμε στην Τρόικα και το μαστίγιό της. Ξέρετε όμως τι σκέφτομαι; Πως αυτοί οι αυστηρότατοι ελέγχοι της Τρόικας που αποσκοπούν στον έλεγχο των επενδύσεών της είναι ουσιαστικά και ένας έλεγχος σε όλα εκείνα τα ύπουλα πολιτικά αποβράσματα που δυστυχώς εμείς ψηφίσαμε μόνο και μόνο για να καταχραστούν τα δικά μας κόπια, το δημόσιο χρήμα. Για να τολμήσουν να κλέψουν τώρα! 

Δυστυχώς βέβαια τα τελικά σπασμένα πληρώνει μέσω του μνημονίου για ακόμα μια φορά ο δύσμοιρος λαός του οποίου η οργή προοδευτικά συσσωρεύεται! Και είναι σίγουρο πως κάποια στιγμή τούτη η οργή θα εκφορτισθεί με τη μία ως πυκνωτής και τότε πια θα μιλάμε για τη σούπερνόβα λαϊκή επανάσταση που στο πέρασμά της θα κάνει στάχτες μνημόνια, τρόικες  και κυβερνήσεις σε ελάχιστο dt. Και θα μπορούσαμε όντως μέσα από αυτές τις στάχτες και τη συνακόλουθη πτώχευση να αναγεννηθούμε! Να δημιουργήσουμε για παράδειγμα ξανά τη δραχμή. Όμως εγώ φοβάμαι το συγκεκριμένο σενάριο διότι στο σύγχρονο κόσμο του 21ου αιώνα, έλα και πες μου εσύ πόσο ανταγωνιστική θα μπορούσε να είναι η δραχμούλα μας και πόσο εφικτή η περαιτέρω μας οικονομική ανάπτυξη! Μπερδεμένες οι σκέψεις μου, μπερδεμένο και το κείμενο  και δε νομίζω να μου ξεκαθαρίσει και πολλά πράγματα η περιβόητη διακαναλική ομιλία του Πρωθυπουργού. Το μόνο που με καθησυχάζει κάπως (και ας θεωρηθεί αυτό το  ηθικό, κοινωνικό και ουσιαστικό μήνυμα αυτής της εγγραφής) είναι πως η ιστορία συνήθως επαναλαμβάνεται. Και στη δική μας ιστορία, η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει ...

18 Οκτ 2010

ΕΝΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Φανταστείτε ένα κοντέρ που στη μία του άκρη να γράφει αγάπη και στην άλλη μίσος, παραδίπλα άλλο ένα που στη μία του άκρη να γράφει δυστυχία και στην άλλη ευτυχία, παρακάτω ακόμα ένα που στη μία του άκρη να γράφει ψεύτικος και στην άλλη αληθινός. Φανταστείτε τώρα ένα δωμάτιο με άπειρα τέτοια κοντέρ, κοντέρ αντιθέσεων, των οποίων η βελόνα γέρνει πότε προς τη μία και πότε προς την άλλη μεριά ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες που βιώνουμε. Αναλογισθείτε πραγματικά πόσα τέτοια πολλά άσπρα-μαύρα υπάρχουν στον καθένα μας. Εύσπλαχνος-άσπλαχνος, τσιγκούνης-σπάταλος, ευχάριστος-δυσάρεστος, πλούσιος-φτωχός, φίλος εχθρός. Αυτή είναι η ζωή μας! Ένα μάτσο από κοντέρ που συνιστούν εκφάνσεις του εγώ μας, ένα σύνολο μετρήσεων με μεγάλο εύρος κατανομής μεταξύ ελαχίστης και μεγίστης τιμής, ώστε κάθε άνθρωπος τελικά να είναι μοναδικός.

Ένα ειδικό κοντέρ γράφει Υγεία. Είναι ειδικό διότι σε πολλές περιπτώσεις αν αυτό τήνει στο μηδέν, συμπαρασύρει προς τα κάτω αυτόματα και τα υπόλοιπα. Και αυτό συμβαίνει πολύ γρήγορα. Μερικές φορές σε κλάσματα δευτερολέπτου. Τη μία στιγμή είσαι ο ευτυχής οικογενειάρχης που αγαπά και βοηθά τον κόσμο όλο και τη άλλη χάνεις τη γη κάτω απ'τα πόδια όταν σου ανακοινώνεται ότι έχεις καρκίνο ή σκλήρυνση κατά πλάκας ή πλαγία μυατροφική σκλήρυνση ή εν πάσει περιπτώσει οτιδήποτε ανίατο. Δύσκολο να το συνειδητοποιήσεις και επώδυνο να το αποδεχτείς. Αυτό που κάποτε το έβλεπες στα ΜΜΕ ή το διάβαζες στα βιβλία, αποκτά ύλη, σάρκα και οστά σε δικούς σου ανθρώπους. Ζωντανεύει και αρχίζει να εμφανίζει όλες εκείνες τις εργαστηριακές εξετάσεις και συμπτώματα που υπογράμμιζες με φωσφοριζέ μαρκαδόρο για την εξεταστική. Και συνειδητοποιείς πως αυτό που για σένα ήταν επτά σελίδες στον δεύτερο τόμο παθολογίας, για τους ασθενείς είναι ο τρόπος ζωής τους. 

Για σένα γράφω φίλε μου, κολλητέ μου, πατέρα μου και αδερφέ μου. Εσένα που με συμβούλευες πάντα στα δύσκολα, εσένα που ήσουν (και είσαι) πρότυπο αναφοράς, πρότυπο προγράμματος, πρότυπο δουλειάς, πρότυπο διασκέδασης. Η μοίρα δε σου φέρθηκε σωστά. Δεν ξέρω τι να κάνω και πώς να αντιδράσω. Ψάχνω να βρω τρόπους να σου γλυκάνω ένα πικρό χάπι που δεν κατεβαίνει με τίποτα. Το στάδιο της ανακοίνωσης όμως είναι πολύ δύσκολο και η αλήθεια είναι πως δε χρησιμοποίησα καμία σάλτσα υπεκφυγής. Αισθάνομαι λίγο άσχημα γι'αυτό. Σου είπα τις πιθανότητες και την έκβαση της νόσου στο μπαμ μπαμ! Νομίζω πως ο χαρακτήρας σου είναι τέτοιος που αντέχει την αλήθεια κατάμουτρα ακόμα και αν αυτή αφορά στον ευαίσθητο τομέα της Υγείας. Ελπίζω να έπραξα καλά. Το θέμα είναι τι γίνεται τώρα. Και θα σου απαντήσω αμέσως:

Ίσως αποξενωθείς για ένα χρονικό διάστημα σε μια προσπάθεια εσωτερικής σου ανασυγκρότησης. Θα το καταλάβω και θα το σεβαστώ. Θα εκπλαγώ μάλιστα αν δεν το κάνεις! Μέρα με τη μέρα όμως θα επιστρέψεις στους προηγούμενους ρυθμούς σου. Αλήθεια στο λέω! Είμαι τόσο μα τόσο σίγουρος! Είναι αποτέλεσμα φυσικής επιλογής  βλέπεις, το μυαλό σου, η ψυχή σου, το σώμα σου να προσαρμοστούν όλα ταχύτατα στις νέες συνθήκες με απώτερο και ιερό σκοπό την επιβίωση. Έτσι, το φορτίο που σηκώνεις μπορεί να είναι βαρύ όμως εσύ θα μπρατσώσεις περισσότερο και δε θα σε κουράζει πια. Το χάπι που καταπίνεις μπορεί να είναι πικρό, όμως όπως συμβαίνει και με τον πικρό καφέ, θα το συνηθίσεις διότι πολύ απλά θα κόψεις εντελώς τη ζάχαρη. Τα κοντέρ σου θα αρχίσουν πάλι να ανεβαίνουν και θα σταθεροποιηθούν σε νέες τιμές, διαφορετικές από τις προηγούμενες, προαναγγέλοντας ουσιαστικά την Ανάσταση ενός άλλου εαυτού. Και εκεί που θα μυρίζεις τη βροχή διαφορετικά, εκεί που θα γεύεσαι τον καφέ διαφορετικά, εκεί που θα παρατηρείς τα αστέρια απ'το μπαλκόνι σου διαφορετικά, θα συνειδητοποιήσεις πως πολύ απλά, ζεις διαφορετικά. Θα είσαι ένας άλλος άνθρωπος. Ένας καλύτερος άνθρωπος γιατί για πρώτη ίσως φορά, όλα σου τα αισθητήρια θα αξιοποιούν στο έπακρο το μεγαλύτερο δώρο που σου δόθηκε ποτέ. Τη Ζωή! 

Θα είμαι δίπλα σου φίλε μου! Και λόγω τιμής, όλα θα πάνε καλά!

1 Οκτ 2010

ΥΠΟ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ...

Για πότε τέλειωσε το Καλοκαίρι και έφυγε και ο Σεπτέμβρης ακόμα δεν κατάλαβα. Θες η δουλειά, θες οι προετοιμασίες του "επόμενου βήματος", θες τα τρεξίματα με την πολεοδομία του Πειραιά που τελειωμό δεν είχαν, οι εβδομάδες πέρασαν αστραπιαία και ήδη οδεύω προς το τρίτο ενοίκιο του ιατρείου. Και αυτό τσιγκλά λίγο καθότι το να πληρώνεις ενοίκια του χώρου χωρίς να προβλέπεται ακόμα να μπεις και να δουλέψεις σε αυτό το χώρο για τουλάχιστον ακόμα ένα μήνα, στην εποχή του ΔΝΤ δεν είναι και ό,τι καλύτερο.

Το πρόγραμμα που είχα πήγε κατά διαόλου. Η απεργία των φορτηγών αναίρεσε το αρχικό μου χρονοδιάγραμμα καθότι γραφείο, βιβλιοθήκη, καναπέδες και πολυθρόνες θα παραδοθούν στην καλύτερη των περιπτώσεων 30 Οκτωβρίου. Αρχίζω να σκέφτομαι πια αυτό που εξαρχής μου έλεγαν συνάδελφοι, να βάλω δηλαδή κάνα δυο καρεκλίτσες και κάνα τραπεζάκι κουζίνας και να ξεκινήσω να δουλεύω όπως όπως. Το μόνο θετικό στην όλη υπόθεση είναι ότι οι περισσότερες, ή μάλλον όλες οι υπόλοιπες εκκρεμότητες έχουν τακτοποιηθεί. Τα κλιματιστικά (LG mirror και LG cooler - θα έσκαγα αν δεν έπαιρνα αυτά), το ηλεκτρικό εξεταστικό κρεβάτι και το lcd διαφανοσκόπειο αναμένουν να τοποθετηθούν. Φαξ, εκτυπωτής και τηλεόραση ήδη βρίσκονται σπίτι μου και παίζω μαζί τους ώστε να είναι έτοιμα και ρυθμισμένα για τοποθέτηση και άμεση λειτουργία. Οι κάμερες περιμένουν την εγκατάστασή τους απ'τον ηλεκτρολόγο, αφού ξεμπερδέψει ο μπογιατζής. Πίνακες, τραπεζάκια, φωτιστικά, κουδούνια, χαλιά, επίσης είναι καθοδόν. Ο ιδιοκτήτης δεσμεύτηκε μέσα στον Οκτώβριο να αλλάξει την ελεεινή εξώπορτα του κτιρίου. Ελπίζω να μη χρειαστεί να τσακωθώ μαζί του.Τις επαγγελματικές καρτούλες και το συνταγολόγιο ανέλαβε ο Βασίλης, και τις ταμπέλες και πλακέτες του ιατρείου από κοινού η Έλενα και ο Βασίλης. Ο καρδιογράφος εξακολουθεί να αποτελεί δύσκολη αγορά διότι το μοντέλο που πρότειναν οι αγαπητοί βόρειοι συνάδελφοι (Suzuken Kenz 302 τρικάναλος) στην Αθήνα αποτελεί συλλεκτικό κομμάτι! Θα περιμένω το καρδιολογικό συνέδριο τέλη Οκτωβρίου μπας και το τσιμπίσω εκεί.

Anyway, είμαι λίγο εξαφανισμένος αυτό τον καιρό καθότι πλήρως αφοσιωμένος στην προετοιμασία αυτού του περιβόητου (για μένα τουλάχιστον) "επόμενου βήματος". Αλλά ξέρετε κάτι; Μου αρέσει! Ασχολούμαι μόνο με αυτό και δεν αφήνω τίποτα μα τίποτα στην τύχη του. Έχω σκεφτεί απίστευτες λεπτομέρειες, λεπτομέρειες που ποιος ξέρει, στα πλαίσια του επαγγελματικού συναγωνισμού ή και ανταγωνισμού μπορεί να κάνουν τη διαφορά. Ακόμα και τον εκφωνητή του μηνύματος που θα ακούγεται στον αυτόματο τηλεφωνητή θέλω να επιλέξω! (Μάνια ετοιμάσου!).

Σας αποχαιρετώ με την ελπίδα η επόμενη εγγραφή να έχει πιο εορταστικό και διθυραμβικό χαρακτήρα ...