Τουυυτ Τουυυυτ Τουυυτ ...

Τέλη Αυγούστου 2009. Μπήκα βιαστικά στο σπίτι κατά τις 01.00 τα ξημερώματα! Το πουκάμισο, το παντελόνι, ακόμα και το μποξεράκι, εξακολουθούσαν βρεγμένα να μου παγώνουν το πετσί. Δεν ξέρω αν θα ξαναπαίξω σε αυτό το ηλίθιο παιχνίδι ερωτήσεων! Κλείδωσα την πόρτα, γέμισα ένα ποτήρι λευκό κρασί και ακούμπησα την τεράστια σακούλα πάνω στο τραπέζι του σαλονιού.  Έβγαλα προσεκτικά το μεγάλο και γυαλιστερό κουτί που περιείχε και κάθισα να το χαζεύω, να το περιεργάζομαι και να το αγγίζω γεμάτος χαρά! Ξεκίνησα να διαβάζω τις όπισθεν οδηγίες του με ευλαβική συγκέντρωση μη ξεφύγει καμιά λεπτομέρεια και στη συνέχεια έβγαλα προσεκτικά τα ευαίσθητα εξαρτήματα! Τα τοποθέτησα στο πάτωμα, το ένα δίπλα στο άλλο, δεξιά οι καμπύλες, αριστερά οι ευθείες και στο κέντρο τα οχήματα. Ξεκίνησα να τα στήνω! Με παίδεψε λίγο (θα φταίει το κρασί φαίνεται) όμως τελικά η σιδηροτροχιά ολοκληρώθηκε! Συνέδεσα μεταξύ τους την ατμομηχανή, το αποθηκευτικό και τα δύο επιβατικά βαγόνια και τα τοποθέτησα πάνω στις γραμμές. Όλα ήταν έτοιμα. Σχεδόν δηλαδή. Δεν είχα δυστυχώς τις απαραίτητες μπαταρίες. Έπρεπε να κάνω υπομονή ως το πρωί. Απογοητευμένος, κάθισα στον πορτοκαλί καναπέ, αγκάλιασα το μεγάλο καφέ μαξιλάρι και αφέθηκα στη ζάλη του αλκοόλ...

Πάντα στις γιορτές μου δώριζαν ρούχα. Και μόνο η νονά κάνα-δυο φορές μου είχε πάρει τη "ναυμαχία", το "μάντεψε ποιος" και το "παγίδες και ρουφήχτρες". Όμως το μεγάλο μου απωθημένο ήταν ανέκαθεν τα τρενάκια. Και όταν με ρωτούσαν τι δώρο ήθελα, πάντα ζητούσα τρενάκι!  Και μου έφερναν συνήθως κάνα ψεύτικο κουρδιστό προσχολικής ηλικίας, μαζί με ένα ζευγάρι παπούτσια. Το πρώτο για να ξεγελάσουν το όνειρό μου και το δεύτερο για να ικανοποιήσουν τους γονείς. Και πίσω απ'το χαμόγελο της ευγένειας και το "ευχαριστώ θείε για το δώρο" κρυβόταν η απογοήτευση, όμως δε γκρίνιαζα ποτέ! Ήξερα πως αυτό που ζητούσα, αυτό που χάζευα άπειρες ώρες στο κάποτε Μινιόν, ήταν πραγματικά πολύ ακριβό για τα δικά μας δεδομένα.  Κατέφευγα λοιπόν στη φαντασία. Και στο φαντασιόπληκτο αυτό μυαλό μου, το κουρδιστό τρενάκι μεταμορφωνόταν σε γυαλιστερή ηλεκτροκίνητη ατμομηχανή μινιατούρα με λεπτά φιναρισμένο μεταλλικό σκελετό, έμπροσθο- και οπισθο-κίνηση και πέντε επιβατικά βαγόνια! Και δίπλα απ'τις ράγες υπήρχαν λειβάδια, λιμνούλες και πολύχρωμα σπιτάκια να σχηματίζουν μια ολόκληρη πολιτεία. Και αυτός ο κόσμος ήταν το λημέρι μου. Ένα κρυσφήγετο γεμάτο σήραγγες και γέφυρες, καταπράσινα δέντρα και χαμογελαστά ανθρωπάκια να μου γαληνεύουν την ψυχή και να μου υπενθυμίζουν καθημερινά πως η μαγεία και η φαντασία δε θα μπορούσαν ποτέ να πωλούνται στο Μινιόν...

Είχε πάει 02.30 τα χαράματα. Πετάχτηκα απ'τον πορτοκαλί καναπέ. Το καφέ μαξιλάρι ήταν στο πάτωμα. Τα ρούχα είχαν στεγνώσει πια πάνω μου. Μελαγχόλησα! Πόσο είχα μεγαλώσει! Και πόσο είχα ξεχάσει τον κόσμο μου! Τα λειβάδια και οι λιμνούλες του ξεράθηκαν και τα σπιτάκια στέκονταν ερημωμένα και γκρίζα. Χρειάστηκαν 25 χρόνια για να ξαναλάβω δώρο ένα τρενάκι! Και χρειάστηκαν 25 χρόνια για να ξαναθυμηθώ εκείνο  τον κόσμο, το λημέρι μου. Θα ήταν τόσο δύσκολο να το ξαναζωντανέψω? Παρατήρησα από μακριά τη σιδηροτροχιά. Σχημάτιζε το γράμμα Θ. Όχι δε θα ήταν δύσκολο! Δύο πράγματα μόνο έλειπαν! Οι αλκαλικές μπαταρίες και η φαντασία! Το πρώτο θα το αγόραζα αύριο το πρωί. Το δεύτερο, ήμουν σίγουρος πως θα ερχόταν στην πορεία... και ήρθε! Διότι όσο κλισέ και αν ακούγεται αυτό, όλοι κρύβουμε ένα παιδί μέσα μας! Και μερικές φορές, ένα τρενάκι  είναι υπεραρκετό για να το ξυπνήσει και να σου φτιάξει απ'την αρχή πράσινα λειβάδια, πολύχρωμα σπιτάκια, και χαρούμενα ανθρωπάκια! Δοκίμασέ το! Θα εκπλαγείς! ...