ΔΙΑΙΤΗΣΙΑ

Όχι, δεν πρόκειται για αθλητική εγγραφή. Διαιτησία έχουμε και οι γιατροί. Βλέπετε, όταν κάποιος νοσηλεύεται σε ιδιωτικό νοσοκομείο είναι σχεδόν σίγουρη η διαφωνία μεταξύ θεράποντος γιατρού και ασφαλιστικής εταιρίας του ασθενούς. Διότι οι εξετάσεις που μπορεί να θεωρούνται απαραίτητες απ'το γιατρό, δεν θεωρούνται πάντα εξίσου απαραίτητες και απ'την ασφαλιστική εταιρία, ειδικά οι ακριβές. Διαιτησία λοιπόν είναι πρακτικά η συνεύρεση του θεράποντος γιατρού με κάποιον που θα στείλει η ασφάλεια του ασθενούς προκειμένου ο δεύτερος να "διαιτητεύσει" τον πρώτο. Και το όλο θέμα είναι μάλλον κωμικοτραγικό καθότι οι περισσότερες ασφαλιστικές του κώλου, στέλνουν ανειδίκευτους ή γενικούς γιατρούς για να  κρίνουν τη λογική ενός ειδικευμένου παθολόγου. Βέβαια, για για να λέμε και του στραβού το δίκιο, ορισμένοι θεράποντες παίρνοντας ποσοστά από τη νοσηλεία των ασθενών τους μπαίνουν στο τριπάκι να στέλνουν ολόκληρα κατεβατά εξετάσεων και μάλλον αυτό θέλουν να πατάξουν και οι εταιρίες με τις διαιτησίες. Στο δικό μας όμως νοσοκομείο αυτό δε συμβαίνει καθότι - καλώς ή κακώς - δεν αμοιβόμαστε με ποσοστά επί των εξετάσεων!

Το τελικό σκηνικό λοιπόν διαδραματίζεται σε κάποιο μικρό γραφείο με το φάκελο του εν λόγω ασθενούς επί τάπητος, τους δύο γιατρούς, καθώς και  μερικά στελέχη του λογιστηρίου να προσπαθούν ο καθένας απ'τη μεριά του να υποστηρίξει τα συμφέροντα του εκάστοτε αφεντικού. Ο γιατρός της ασφαλιστικής έχει έρθει μιλημένος και συνεννοημένος να κόψει no matter what συγκεκριμένες μη συμφέρουσες εξετάσεις που έγιναν. Αν δεν τις κόψει διακυβεύεται η θέση του στην ασφαλιστική. Ο θεράπων γιατρός προσπαθεί με ιατρικά επιχείρηματα να υποστηρίξει τη διαγνωστική του σκέψη και να διαφυλάξει το πορτοφόλι του ασθενούς του και  τέλος, οι λογιστές απλά επιβλέπουν. Στην αρχή δηλαδή. Διότι όταν φύγουν οι γιατροί, η τελική μάχη παίζεται κάτω απ'το τραπέζι μεταξύ των λογιστών ασφάλειας και νοσοκομείου με κριτήρια μάλλον "λεπτά" και όχι ιατρικά. Και αν δε τα βρουν και αυτοί, τότε ο ασθενής υποχρεούται να πληρώσει στο νοσοκομείο τις εξετάσεις που έγιναν και δεν καλύφθηκαν από την ασφαλιστική του, γεγονός που πολλές φορές οδηγεί σε δικαστικές διαμάχες που άλλες φορές κερδίζουν... και άλλες όχι.

Αύριο λοιπόν έχουμε διαιτησία. Μάλιστα είναι η πρώτη διαιτησία στο νοσοκομείο μας. Και πολύ με χαλά που θα λείπει ο διευθυντής και θα αναγκαστώ εγώ να λογοδοτήσω ιατρικώς σε ένα μάτσο άβουλα στρατιωτάκια και λογιστές, υποχείρια των ασφαλιστικών εταιριών! Και πραγματικά πόσο περιττό και άσκοπο θα είναι τούτο αφού de facto το αποτέλεσμα θα είναι ήδη αποφασισμένο. Και θα εκνευριστώ που θα μου κόψουν την ηλεκτροφόρηση πρωτεινών ορού σε μία γιαγιά με 3ψήφια ΤΚΕ και ασφυαλγία, την TSH σε έναν ασθενή με ταχυκαρδία και έκτακτες κοιλιακές συστολές και το διοισοφάγειο υπέρηχο σε έναν 50άρη με άγνωστης έναρξης κολπική μαρμαρυγή και έμφρακτο σε όλο τον κροταφικό λοβό. Και αν πάλι δε μου κόψουν τιε εξετάσεις, έχουν την εναλλακτική να μου κόψουν μέρες νοσηλείας του ασθενούς. Όπως και να'χει κάτι θα κόψουν! Ακόμα και στον ιδιωτικό τομέα πια, πρέπει να έχεις μέσο στην καρδιά των εταιριών για να κάνεις ελεύθερα τη δουλειά σου.

Πώς έχει γίνει έτσι η Υγεία?!! Το πολυτιμότερο αγαθό του ανθρώπου κατάντησε αντικείμενο εμπορικής διαπραγμάτευσης και προνόμιο των ολίγων. Πλήθος ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιριών πλουτίζουν στηριζόμενες στις τριτοκοσμικές συνθήκες των δημόσιων νοσοκομείων και την ανάγκη του κοσμάκη για αξιοπρεπείς συνθήκες νοσηλείας. Και το Ε.Σ.Υ δε φημίζεται για το τελευταίο! Η αδυναμία της εκάστοτε κυβέρνησης να οργανώσει αποτελεσματικά και να στηρίξει έμπρακτα την Υγεία μεταφράζεται ουσιαστικά σε μείζων ταλαιπωρία του ασθενούς να περιμένει  τρεις ώρες στα επείγοντα του παθολογικού για να εξετασθεί, να νοσηλεύεται επτά μέρες για να κάνει μία αξονική εγκεφάλου και να μοιράζεται την ίδια τουαλέτα με άλλα 20 άτομα. Έτσι, όποιοι ολίγοι τυγχάνουν κάποιας οικονομικής ευμάρειας,  σκάνε κάθε χρόνο το διχίλιαρο σε ασφαλιστικές εταιρίες για να απολαύσουν ως σπάνια και πολύτιμα  γυαλιστερά προϊόντα, την υγεία και την ιατρική φροντίδα, αγαθά που εξ'ορισμού και αυταπάγγελτα δικαιούμαστε όλοι δωρεάν! Τα ίδια συμβαίνουν φυσικά και σε άλλους θεσμούς όπως η εκπαίδευση. Ο παρανομαστής είναι πάντα ο ίδιος. Το χρήμα! Και σε μία κοινωνία που οι θεσμοί γίνονται επιχειρήσεις και η αξιοπρέπεια πουλιέται δύο χιλιάρικα το χρόνο, κάτι δεν πάει καλά. Και άντε να βρεις από που ξεκίνησε το λάθος, ποιος το συνέχισε και πώς θα το σταματήσεις όταν με το που σηκώνεις κεφάλι, σου βγάζουν κόκκινη κάρτα...