ΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ "F"

Κάποτε ξόδευες ώρες ατέλειωτες στα blogs. Αναρτούσες 4-5 εγγραφές τη βδομάδα... άλλες ενημερωτικές, άλλες χιουμοριστικές και άλλες εξομολογητικές ή εξιλεωτικές! Σχολίαζες και σχολιαζόσουν, σέρφαρες στους φίλους σου για μια καλημέρα, μια καληνύχτα, μια καφρίλα, ένα μπινελίκι βρε αδερφέ για να προχωρήσει η μέρα. Τα blogs ήταν αυτά που σου κρατούσαν κάθε φορά πιστά συντροφιά. Στις εφημερίες, στις εξετάσεις και στα ψυχολογικά σου σκαμπανεβάσματα, τα pixels ήταν πάντα εκεί ως οι εκατομμύρια φίλοι που λαμβάνοντας σάρκα και οστά με τρόπο μαγικό, διπλασίαζαν τη χαρά, υποδιπλασίαζαν τη στενοχώρια σου ή απλά γέμιζαν ευχάριστα την ώρα σου ως ένα άριστο υποκατάστατο ναρκωτικού. Και πίσω από κάθε pixel υπήρχε μια Βιβή, ένας Βασίλης, ένας Γιώργος, μια Εύη, μια Έλενα και τόσοι άλλοι που ήθελαν να μοιραστούν και εκείνοι με τη σειρά τους τις δικές τους χαρές και τις δικές τους στενοχώριες. Και κάπως έτσι είχε φτιαχτεί ένα ζεστό καφενεδάκι, μια μεγάλη αυλή, μια όμορφη e-γειτονιά με τα πάνω και τα κάτω της! Ο χρόνος όμως πέρασε και κάποια στιγμή βρήκες τον εαυτό σου να αντιδρά, να γκρινιάζει, να αισθάνεται φυλακισμένος μέσα στις ίδιες του τις εγγραφές. Και "η Αλήθεια βρίσκεται κάπου εκεί έξω, όχι πίσω απ'τις οθόνες" έλεγες. Και άρχισες να αραιώνεις απ'τη γειτονιά για να τραβήξεις σε άλλες πολιτείες, πιο αληθινές πιο χειροπιαστές και κυρίως όχι ηλεκτρονικές.

Και δεν πέρασαν λίγοι μήνες όπου σε μια κρίση αυτογνωσίας από αυτές που κατά καιρούς σε πιάνουν, ανακάλυψες έντρομος πως ο εθισμός μπροστά στην οθόνη δυστυχώς παρέμεινε ακέραιος. Και τα pixels εξακολούθησαν να παρουσιάζονται κατά εκατομμύρια μπροστά σου σχηματίζοντας ποικίλους χρωματισμούς και σχέδια. Υπήρχε όμως μια μεγάλη διαφορά! Τούτα τα pixels ήταν κάπως διαφορετικά, πιο ύπουλα, πιο απρόσωπα και πιο διαβολικά απ'τα προηγούμενα. Και αντί να κάνουν αυτό που τους λες, έκανες εσύ ό,τι σου λένε αυτά! Και επέστρεφες ψόφιος απ'τη δουλειά μόνο και μόνο για να επισκεφτείς τα pixelο-ραπανάκια σου στο farm town, τα φαγητά στο restaurant city, ή τα διαμαντάκια στο treasure-mania. Και αν κάποτε είχες πορωθεί με τα blogs (τι ωραίες εποχές αυτές), φτύνεις τον εαυτό σου που τώρα έχει πια αποχαυνωθεί πλήρως με το facebook... Και τι είναι το facebook? Μη χέσω δηλαδή! Ένα μπάσταρδο κατασκεύασμα, κάτι μεταξυ twitter, blog και mail, εμπλουτισμένο με παιχνίδια-ναρκωτικά που έτσι και κάνεις sign in, σου γαμούν με μαθηματική ακρίβεια την καθημερινότητα. Ο εθισμός που προκαλεί είναι μεγάλος. Τόσο μεγάλος μάλιστα που κατάφερε να σκοτώσει με τον πιο ελεεινό και άδοξο τρόπο τον Τάκη Αστό στο βωμό του pet society, να φιμώσει τη φωνή του ΓιώργουΧ, και να αφήσει τη Μαρμότα να περιμένει μάταια στημένη στα τέσσερα!  Και μόνο ελάχιστοι φίλοι όπως η Μάνια έμειναν να σου θυμίζουν σε καθημερινή βάση εκείνη την όμορφη μπλογκογειτονιά με εκείνες τις εγγραφές και τα σχόλια, ιδανικά για να γελάσεις, να ξεχάσεις, να ξεδώσεις, να γνωρίσεις.

Σήμερα λοιπόν, μετά από ώριμη σκέψη, φτάνω στο feedback συμπέρασμα πως ήταν μείζον σφάλμα η μετακόμισή μου από το e-καφενεδάκι! Αντί να Αδράξω το Μεδούλι της Ζωής όπως τρομάρα μου εξαρχής προφασίστηκα σαν αιτία της αποχώρησής μου, κατέληξα τελικά μόνιμος ναυαγός στις άπειρες εφαρμογές του γαλάζιου "F", να χαίρομαι που επιτέλους απέκτησα σκυλί στο country story ή που συμπλήρωσα την Aztec Gods IV συλλογή δίνοντας ακόμα έναν Adams point στη γεμάτη πλην άδεια μου ζωή. Και κάπως έτσι καλό μου μπλογκάκι τελειώνω αυτή την εγγραφή εκμυστηρεύοντάς σου με ύφος απολογητικό και την ουρά στα σκέλια πως θέλω να γυρίσω πίσω σε σένα, στην παλιά μου σαφώς πιο interactive εξάρτηση, στον Μαύρο Πητ που πάντα υποσυνείδητα με βοηθούσε να σιγυρίσω το χάος του μυαλού μου με έναν τρόπο πολύ απλό και ξεκάθαρο: Γράφοντας! Γράφοντας  και σχολιάζοντας ό,τι σώψυχο και ξώψυχο μου βούρλιζε την ηρεμία, γράφοντας σκέψεις τυπωμένες σε posts και ταξινομημένες σε tags να τις διαβάζουν φίλοι και εχθροί, να ξορκίζουμε όλοι από κοινού φόβους, εμμονές και μοναξιές! Αγαπητό γαλάζιο "F", please go "F"uck yourself!