ΑΝΟΙΞΑΜΕ ...

... Και κάπως έτσι λοιπόν, πέντε μήνες ακριβώς μετά την υπογραφή του συμβολαίου με τον ιδιοκτήτη, το γιοφύρι της Άρτας ολοκληρώθηκε. Μπογιατζήδες, ηλεκτρολόγοι και ηλεκτρονικοί, κάτω απ'τη γενική εποπτεία της διακοσμήτριας και τη δική μου ανοχή, αντοχή, επιμονή και υπομονή, οργανώθηκαν και δημιούργησαν το πρώτο μου δειλό και συνάμα θαρραλέο βήμα στον αμιγώς ιδιωτικό τομέα. Σήμερα λοιπόν, 10/01/2011 και ώρα 17:06, μπήκα στο ιατρείο, ενεργοποίησα για πρώτη φορά την ταμπέλα, άναψα τα κλιματιστικά, έβαλα το ραδιόφωνο στα 97,2 και την τηλεόραση mute στο mega και κάθισα στην προεδρική του γραφείου. 

Τα συναισθήματα είναι ποικίλα και μάλλον μπερδεμένα. Υποθέτω πως οποιοσδήποτε ανοίγει το δικό του κεραμίδι στις μέρες μας, κάπως έτσι θα αισθάνεται. Δε θέλω να χρησιμοποιήσω τη λέξη ανασφάλεια, διότι πολύ απλά δεν είναι ανασφάλεια. Ούτε φόβος. Είναι περισσότερο ευθύνη. Ναι αυτό ήταν και το πρώτο συναίσθημα αντικρίζοντας το όνομά μου στη φωτεινή (πια) ταμπέλα. Ευθύνη, άντε και λίγο αγοραφοβία καθότι πια το επώνυμο και το τηλέφωνό μου μοστράρουν σε κοινή θέα πρώτη μούρη στο καβούρι, απέναντι από έναν ουρολόγο και έναν οδοντοτεχνίτη, αριστερά από έναν μικροβιολόγο και μία παιδίατρο, και για τις γυναίκες φαν, άνωθεν ενός μαγαζιού με εσώρουχα και δεξιόθεν ενός μουράτου κομμωτηρίου. 

Κάθομαι και χαζεύω τον καρδιογράφο που τόσο πολύ έψαξα για να βρω, το κατάλευκο ηλεκτρικό κρεβάτι που έκανα ειδική παραγγελία, το lcd διαφανοσκόπειο, τη βιβλιοθήκη, τους καναπέδες, την τηλεόραση, τις κουρτίνες, τα χαλιά, την ταπετσαρία, τις κάμερες, τους διακόπτες, τα αποξηραμένα κλαδιά... Όλα έχουν τη δική τους ιστορία σε αυτό το πεντάμηνο προετοιμασίας. Άλλα με ταλαιπώρησαν περισσότερο, άλλα λιγότερο, όλα όμως επιλέχτηκαν προσεχτικά και με μεράκι. Πολλά είναι δώρα φίλων, και αυτό κάνει το χώρο ακόμα πιο ζεστό, σα δεύτερο σπίτι ένα πράμα. Και αυτός ακριβώς ήταν και ο σκοπός του όλου εγχειρήματος. Να περνώ 4 ώρες καθημερινά 17:30 - 21:30 σε ένα δεύτερο σπίτι όπου θα προσπαθώ με όσα όπλα σπούδασα και με όση εμπειρία απέκτησα ως πρώην ειδικευόμενος στο κρατικό της Νίκαιας αλλά και ως νυν επιμελητής στον όμιλο που εργάζομαι, να απαλύνω τον ανθρώπινο πόνο. Ξέρω αυτό ακούγεται ελεεινά ρομαντίστικο. Όμως έτσι είναι! Η Ιατρική είναι αγάπη, είναι μεράκι, είναι ευθύνη και γι'αυτή οι περισσότεροι από εμάς αφιερώσαμε τα καλύτερά μας χρόνια. Δε νομίζετε πως δικαιούται το δικό της κεραμίδι;!