Άλλη μια Πέμπτη ξημέρωνε... Αγουροξυπνημένος και πονοκεφαλιασμένος έφτιαξα στα γρήγορα έναν κουταλάτο φραπέ (ξέρετε εκείνον που ανακατέβεις στο ποτήρι τον καφέ με τη ζάχαρη και τον πίνεις μονορούφι) και όδευσα στο αυτοκίνητο. Μη με ρωτήσετε γιατί αλλά οι Πέμπτες ποτέ δεν ήταν απ'τις αγαπημένες μου μέρες. Και η χτεσινή Πέμπτη το επιβεβαίωσε και με το παραπάνω απ'τις πρώτες κιόλας ώρες! Έβαλα στο ραδιο-cd τα hits 2010 και βγαίνοντας με την όπισθεν απ'το πάρκινγκ, ακριβώς πριν ο stromae λαλήσει alors on dance, αισθάνθηκα έναν γδούπο κάτω απ'τις ρόδες και μια φρικτή τσιρίδα να σκίζει τον αέρα ...
Οι σχέσεις μου με όλα τα έμβια όντα ανέκαθεν ήταν λίγο περίεργες. Θυμάμαι τον εαυτό μου 5-6 ετών να κάθεται στην παραλία και να παίζει με το κουβαδάκι του, όχι γεμίζοντάς το με άμμο αλλά με νερό και μυρμήγκια. Ναι καλά διαβάσατε! Με μυρμήγκια! Δεν ξέρω αν ήταν επιστημονική περιέργεια, οίστρος ή η αρχή ενός Dexter αλλά όντως θαύμαζα την ικανότητά των μυρμηγκιών να περπατούν τόσο «ανέμελα» στον πυθμένα του ύδατος. Και πραγματικά στεναχωριόμουν όταν μετά από περίπου 3 λεπτά έμεναν ακίνητα δια παντός. Όμως με τον τρόπο αυτό, ανακάλυψα γιατί τα μυρμήγκια δε λέγονται τσιπούρες και συγχρόνως απέκτησα και την πρώτη και χειρότερη φοβία μου: Την ασφυξία! Έκτοτε, δεν ξαναπείραξα ούτε ένα έντομο. Αντίθετα άρχισα να τα αγαπώ.
Και έτσι είναι! Αλήθεια σας το λέω, θεωρώ τον εαυτό μου πραγματικά φιλόζωο! Βέβαια τα ζώα δεν ξέρω αν έχουν την ίδια ακριβώς άποψη! Η μεγαλύτερη τραυματική μου εμπειρία ήρθε στην ηλικία της τετάρτης δημοτικού με τον Μπίλυ! Οι περισσότεροι γνωρίζετε την ιστορία. Για τους υπόλοιπους απλά αναφέρω συνοπτικά πως ο Μπίλυ ήταν ένα πανέμορφο κίτρινο γούνινο κοτοπουλάκι που μου είχαν κάνει δώρο οι γονείς μου στο χωριό. Είχε μάθει να ανταποκρίνεται στο άκουσμα του ονόματός του και να τρώει καλαμπόκι από τη χούφτα μου. Ήταν πραγματικά μια σχέση αγάπης και στοργής που όμως έμελε να τελειώσει τόσο μα τόσο πρόωρα, άδοξα και τραγικά! Η ζωή του τερματίστηκε ένα πρωινό (να δεις που θα'ταν Πέμπτη) όταν η δεξιά μου πατούσα είχε την ατυχία να βρει κατά λάθος τον Μπίλυ στο πάτωμα ακριβώς δίπλα απ'το κρεβάτι μου. Ο ήχος του τσιριχτού κακαρίσματος και η εικόνα της προσπάθειάς του να κινηθεί γύρω από τα κολλημένα στο πάτωμα έντερά του έμειναν για πολλούς πολλούς μήνες χαραγμένα στη μνήμη μου. Οι γονείς μάταια προσπαθούσαν να με συνεφέρουν αγοράζοντας άλλα κοτοπουλάκια, όμως εγώ ήθελα τον Μπίλυ! Μόνο τον Μπίλυ μου! Και ο Μπίλυ είχε πεθάνει ελεεινά! Τον είχα σκοτώσει εγώ! Και δεν ήταν η γκαντεμιά που συνεχίστηκε στο Γυμνάσιο, δεν ήταν το καφεάσπρο χαμστεράκι που έπεσε απ'τον τρίτο όροφο, ούτε το χρυσόψαρο που ψόφησε απ'την πολυφαγία ή το καναρίνι απ'τη ζέστη... Η αιτία που στα 36 μου κρατώ όλα τα ζώα σε απόσταση ασφαλείας ήταν και θα είναι πάντα ο Μπίλυ!
Και όλα αυτά μου ήρθαν πάλι στο νου μόλις χτες... την Πέμπτη... με ένα γδούπο και μια τσιρίδα στις ρόδες του Saxo. Αμέσως χαμήλωσα το ραδιοcd και πετάχτηκα έξω. Ένα κούτσικο γατάκι σερνόταν δίπλα προσπαθώντας να κρυφτεί πίσω απ'τη γλάστρα. Το συνεχόμενο σπαρακτικό κλάμα έφερε στην παρέα και τη μαμά. Η εικόνα ήταν τραγική. Νιαούριζε το γατάκι, νιαούριζε και η μαμά. Όχι πάλι τα ίδια Θεέ μου! Όχιι! Μη ξέροντας τι να κάνω, πήρα την Εύη τηλέφωνο. Μέχρι να της εξηγήσω όμως τι συνέβη, μαζί με το alors on dance έσβησαν και τα νιαουρίσματα. Βλέπετε αν σε πατήσει αυτοκίνητο, δε σου φτάνουν ούτε οι εφτά ψυχές! Έτσι, οι κτηνιατρικές οδηγίες της Εύης περιορίστηκαν στην ανεύρεση σακούλας σκουπιδιών και το όλο συμβάν έληξε ως συνήθως με μένα να στέκομαι αμήχανος και καραμαλάκας που για εκατοστή φορά βίωσα το θάνατο του Μπίλυ. Όχι, όχι! Δεν είναι τα ζώα για μένα! Once with an animal, never with an animal!
