ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ ...

Δεν ξέρεις αν θα καταφέρεις ποτέ να προσεγγίσεις την ευτυχία! Το αντίθετο πάντως, μια χαρά το κατάφερες ως τώρα. Μία μπρος, μία πίσω, μία κρύο, μία ζέστη, δεν είναι η πρώτη φορά που αντιδράς κατά αυτό τον τρόπο! Και είναι κάτι που δε θα μπορέσεις ποτέ να το εξηγήσεις ούτε κατάματα, ούτε στο blog. Γύρισες σπίτι και σκέφτεσαι το επόμενο βήμα. Και υπό την επίρρεια της αιθανόλης και της δυνατής μουσικής στα ακουστικά, αυτό το επόμενο βήμα φαίνεται τόσο εύκολο. Όμως χωρίς το αλκοόλ είσαι ένας φοβιτσιάρης χέστης. Τι γουστάρεις; Ε κάντο ρε μαλάκα! Πάψε να αναλογίζεσαι τη δράση-αντίδραση. Πάψε να σκέφτεσαι επιτέλους την επόμενη μέρα! Πόσο σου έχει στοιχίσει αυτή η γαμημένη επόμενη μέρα; Πόσα σου ναι έχει κάνει "ίσως" και πόσα σου "ίσως" τα έκανε "όχι"; Ξέρω τι συμβαίνει! Φοβάσαι τις υποχρεώσεις και τους συμβιβασμούς. Φοβάσαι μη τυχόν σε σηκώσουν από τον πορτοκαλί σου καναπέ, μη τυχόν και καταφέρουν και σε βγάλουν απ'τα 75 τετραγωνικά που οχυρώνουν την απογευματινή σου απραξία. Και μην κάνεις την πάπια! Αυτή η απραξία πια έχει αποκτήσει διαστάσεις μιζέριας, για να μην πω τεμπελιάς. Ως πότε σκοπεύεις να τη συνεχίσεις; Προχώρα λίγο παραπέρα ντε και ας μην είσαι για όλα 100% σίγουρος! Είναι ποτέ κανείς σίγουρος για όλες τις κινήσεις του; Όχι! Δεν είναι φυσικά! Πρέπει να πάρεις τα ρίσκα σου! Το ξέρω πως κατά βάθος αυτό θέλεις!  Άιντε, κουνήσου ηλίθιε...

ΠΡΟΣΕΓΓΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ +1 ...

Μία μεγάλη άσχημη φάση περνώ, μία από εκείνες τις περιόδους που παραμένω εσώκλειστος στο σπίτι χωρίς πολλά σούρτα φέρτα με τον έξω κόσμο. Δουλειά, διάβασμα, κάνα παιχνιδάκι στο ίντερνετ και τίποτα άλλο. Αν έπαυα να φροντίζω και τον εαυτό μου θα τηρούσα πλήρως τα κριτήρια της μείζονος κατάθλιψης. Μου είναι αρκετά οικεία η συγκεκριμένη ψυχοσύνθεση. Αναδύεται όποτε αισθάνομαι τις μπαταρίες ξεφόρτιστες, όποτε τα σκατώνω στον επαγγελματικό ή προσωπικό τομέα ή, ακόμα χειρότερα, όποτε ζω μείγμα των παραπάνω σε διαφορετικές κάθε φορά αναλογίες. Και σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, μου βγαίνει μία εσωτερική ανάγκη εγκλεισμού μέσα από την οποία προφυλάσσω τον εαυτό μου και ανασυγκροτώ αργά αλλά σταθερά τις δυνάμεις μου.

Βέβαια, μοιραία θύματα της όλης κατάστασης είναι οι φίλοι που στην προσπάθειά μου να αποφύγουν τη δική μου γκρίνια και τα δικά μου πολύπλοκα και τις περισσότερες φορές ανεξήγητα ψυχοσωματικά, τρώνε πόρτα! Τώρα αν γράψω πως είναι για το καλό τους, κινδυνεύω να χαρακτηριστώ αλτρουιστής οπότε καλύτερα να γράψω πως είναι για το καλό και των δύο πλευρών. Και η αλήθεια είναι πως κάτι τέτοιες στιγμές όντως δεν είμαι καλός φίλος, ούτε καν καλός ακροατής διότι πολύ απλά είμαι πλήρως αντικοινωνικός. Αν με ρωτήσετε τι έχω, δε θα μπορέσω να σας το εξηγήσω. Αν με ρωτήσετε "είσαι καλά;" θα σας απαντήσω "ναι", χωρίς να είναι αλήθεια, μόνο και μόνο για να λήξει η κουβέντα. Αν μου προτείνετε να βγω, θα αρνηθώ ευγενικά. Και αν με ρωτήσετε που χάθηκα, απλά θα με φέρετε σε δύσκολη θέση. Γι'αυτό και αποφεύγω να απαντώ κλήσεις στο κινητό εκτός και αν ο λόγος είναι αμιγώς ιατρικός. Μη με αδικείτε όμως. Η συγκεκριμένη "γείωση" δεν έχει προσωπικό χαρακτήρα και όποιος είναι πραγματικά φίλος ελπίζω και εύχομαι να καταλάβει!

Βυθισμένος στην ησυχία αυτό το καιρό, πιέζω, ή μάλλον καλύτερα προετοιμάζω τον εαυτό μου να αλλάξει. Φυσικά και δε μετανιώνω για τις ως τώρα επιλογές μου στον επαγγελματικό και προσωπικό τομέα. Όμως αργά ή γρήγορα έρχεται η στιγμή εκείνη που ανακαλύπτει κανείς ότι τα κεκτημένα δεν είναι αρκετά. Πρέπει να γίνουν αλλαγές! Θέλω να τροποποιήσω το βήμα μου, τη σκέψη μου, την αντίληψή μου, το σώμα μου και να τα προσαρμόσω όλα στις νέες συνθήκες. Θέλω να δουλεύω και να πληρώνομαι επάξια της κούρασής μου, θέλω να είμαι πιο σταθερός, θέλω να μην είμαι πια τόσο εγωιστής, θέλω να αρέσω... Τόσα πολλά θέλω! Μερικά είναι απλά, άλλα ηλίθια, άλλα πιο βαθυστόχαστα και κουλτουριάρικα, όλα όμως είχαν ως τώρα ένα κοινό χαρακτηριστικό: Με πελάγωναν, με κόμπλαραν, με κούραζαν, με τελικό αποτέλεσμα να τα αφήνω ανεκπλήρωτα και η ιστορία απλά να επαναλαμβάνεται στα πρότυπα ημιτονοειδούς καμπύλης. Απ'το +1 στο 0, απ'το 0 στο -1, απ'το -1 στο 0 και πάλι απ'την αρχή. 

Το διαφορετικό τώρα είναι ότι χαμήλωσα όλα τα target points. Μικρότεροι βηματισμοί για  μικρότερους στόχους ώστε ο αγώνας να είναι πιο λογικός και εύπεπτος! Κοινώς, one step at a time και ας μη φτάσω στο +1. Μια χαρά θα είμαι ικανοποιημένος και με το +1/2 αρκεί να παραμείνω σε αυτό και να μην πέσω πάλι στο μηδέν. Δεν είναι δύσκολο, δεν είναι ακατόρθωτο, χρειάζομαι απλά το χώρο μου, το χρόνο μου και άφθονο δικαίωμα στην απόλυτη σιωπή. Τα θέλω μου είναι ιερά! Και θα τα εκπληρώσω. Θα το καταλάβετε... μόλις δείτε κλήση μου στο κινητό σας...