27 Οκτ 2010

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΗ ΔΙΑΚΑΝΑΛΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ...

Ναι, ναι, σας το έχω ξαναγράψει! Βαριέμαι οικτρά τις προεκλογικές περιόδους, σιχαίνομαι τα πολιτικά λογίδρια λίγο πριν τις κάλπες και μισώ τις στημένες τηλεοπτικές διακαναλικές υπερπαραγωγές που ανάθεμα και αν με βοήθησαν ποτέ στην πολιτική μου σκέψη και βούληση. Αυτή η συνεχής ρήση της κυβέρνησης και η ακόλουθη αντίρρηση της αντιπολίτευσης καταντά πραγματικά θεατρική κωμωδία, για να μην πω τραγωδία, με απόλυτα προβλέψιμο σενάριο. Ο στείρος λόγος και  ο απόλυτα προβλέψιμος αντίλογος επαναλαμβάνονται σε καθημερινή βάση με τα δύο μεγάλα κόμματα να ξεκατινιάζονται και να εκτοξεύουν απειλές μεταξύ τους για το ποιο έκανε τα πιο τραγικά λάθη και τα πιο μεγάλα σκάνδαλα δημόσιου χρήματος που έφεραν τελικά την Ελλάδα στο κατώφλι του μνημονίου. Και φτιάχνουν λέει και ομάδες ελέγχου για να ελέγξουν τους εαυτούς τους και να βρουν που πήγαν επιτέλους αυτά τα λεφτά, λες και δεν ξέρουμε όλοι ότι οι επιτροπές αυτές δημιουργήθηκαν ουσιαστικά για να κουκουλώσουν και όχι για να φανερώσουν. Άιντε το πολύ-πολύ να δώσουν ως βορά τον πιο αδύνατο από δαύτους, ένα εξιλαστήριο θύμα ρε αδερφέ για να εξευμενισθεί η οργή του πλήθους. Όμως όλοι πια έχουμε συνειδητοποιήσει πως τα αμαρτωλά χέρια ποτέ δεν ήταν μόνο δύο ή τέσσερα και ποτέ μόνο μπλε ή πράσινα. Στις περιπτώσεις αυτές το διαζευκτικό "ή" δίνει πάντα τη θέση του στο συζευκτικό "και"! Και όταν ο ίδιος όποιος πρωθυπουργός διασύρει επίσημα ή ανεπίσημα την Ελλάδα ως κράτος παρανομίας, θα πρέπει κάποιος να του σφυρίξει πως το ψάρι βρωμά πάντα από το κεφάλι. Πάντα έτσι είναι. Και κάτω από αυτό το κεφάλι, κάτω απ'τη μύτη τούτου του παγόβουνου που λέγεται πολιτική, παρασιτεί ένα περιβάλλον μούχλας και δυσωδίας, ένα περιβάλλον που δυστυχώς συνηρείται και διαιωνίζεται από τη δική μου ψήφο. Και αυτός είναι και ο λόγος που ψηφίζω. Μπορεί να μην έχω το σθένος να συμμετέχω ενεργά στην πολιτική όπως ο φίλος μου ο ΓιώργοςΧ (παρεπιπτόντως του εύχομαι κάθε επιτυχία και απλά να κάνει τη διαφορά) όμως σε μία δημοκρατική χώρα, τη δύναμη την έχει πάντα ο λαός.

Και φτάνω πια στην κλασική μου ερώτηση. Τι να ψηφίσω; Βλέπετε, αποφάσισαν να δώσουν στις δημοτικές εκλογές έναν πιο ας το πούμε κοινοβουλευτικό χαρακτήρα, ώστε η πράσινη ή η μπλε υπεροχή να σημαίνει στην πράξη και συμφωνία ή διαφωνία αντίστοιχα με τα μέτρα του μνημονίου. Και εγώ εξαρχής τοποθετήθηκα υπέρ του μνημονίου. Διότι έτσι όπως τα σκατώσαμε και φτάσαμε πάτο, έπρεπε από κάπου να πιαστούμε, έπρεπε από κάπου να γίνει η αρχή. Αναγνωρίζω φυσικά τον αντίλογο του φίλου μου ΓιώργουΧ περί των Ελλήνων προγόνων μας, που αρνήθηκαν την κάθε μορφής υποδούλωση και να που τώρα εμείς υποταχθήκαμε στην Τρόικα και το μαστίγιό της. Ξέρετε όμως τι σκέφτομαι; Πως αυτοί οι αυστηρότατοι ελέγχοι της Τρόικας που αποσκοπούν στον έλεγχο των επενδύσεών της είναι ουσιαστικά και ένας έλεγχος σε όλα εκείνα τα ύπουλα πολιτικά αποβράσματα που δυστυχώς εμείς ψηφίσαμε μόνο και μόνο για να καταχραστούν τα δικά μας κόπια, το δημόσιο χρήμα. Για να τολμήσουν να κλέψουν τώρα! 

Δυστυχώς βέβαια τα τελικά σπασμένα πληρώνει μέσω του μνημονίου για ακόμα μια φορά ο δύσμοιρος λαός του οποίου η οργή προοδευτικά συσσωρεύεται! Και είναι σίγουρο πως κάποια στιγμή τούτη η οργή θα εκφορτισθεί με τη μία ως πυκνωτής και τότε πια θα μιλάμε για τη σούπερνόβα λαϊκή επανάσταση που στο πέρασμά της θα κάνει στάχτες μνημόνια, τρόικες  και κυβερνήσεις σε ελάχιστο dt. Και θα μπορούσαμε όντως μέσα από αυτές τις στάχτες και τη συνακόλουθη πτώχευση να αναγεννηθούμε! Να δημιουργήσουμε για παράδειγμα ξανά τη δραχμή. Όμως εγώ φοβάμαι το συγκεκριμένο σενάριο διότι στο σύγχρονο κόσμο του 21ου αιώνα, έλα και πες μου εσύ πόσο ανταγωνιστική θα μπορούσε να είναι η δραχμούλα μας και πόσο εφικτή η περαιτέρω μας οικονομική ανάπτυξη! Μπερδεμένες οι σκέψεις μου, μπερδεμένο και το κείμενο  και δε νομίζω να μου ξεκαθαρίσει και πολλά πράγματα η περιβόητη διακαναλική ομιλία του Πρωθυπουργού. Το μόνο που με καθησυχάζει κάπως (και ας θεωρηθεί αυτό το  ηθικό, κοινωνικό και ουσιαστικό μήνυμα αυτής της εγγραφής) είναι πως η ιστορία συνήθως επαναλαμβάνεται. Και στη δική μας ιστορία, η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει ...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου