Μία μεγάλη άσχημη φάση περνώ, μία από εκείνες τις περιόδους που παραμένω εσώκλειστος στο σπίτι χωρίς πολλά σούρτα φέρτα με τον έξω κόσμο. Δουλειά, διάβασμα, κάνα παιχνιδάκι στο ίντερνετ και τίποτα άλλο. Αν έπαυα να φροντίζω και τον εαυτό μου θα τηρούσα πλήρως τα κριτήρια της μείζονος κατάθλιψης. Μου είναι αρκετά οικεία η συγκεκριμένη ψυχοσύνθεση. Αναδύεται όποτε αισθάνομαι τις μπαταρίες ξεφόρτιστες, όποτε τα σκατώνω στον επαγγελματικό ή προσωπικό τομέα ή, ακόμα χειρότερα, όποτε ζω μείγμα των παραπάνω σε διαφορετικές κάθε φορά αναλογίες. Και σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, μου βγαίνει μία εσωτερική ανάγκη εγκλεισμού μέσα από την οποία προφυλάσσω τον εαυτό μου και ανασυγκροτώ αργά αλλά σταθερά τις δυνάμεις μου.
Βέβαια, μοιραία θύματα της όλης κατάστασης είναι οι φίλοι που στην προσπάθειά μου να αποφύγουν τη δική μου γκρίνια και τα δικά μου πολύπλοκα και τις περισσότερες φορές ανεξήγητα ψυχοσωματικά, τρώνε πόρτα! Τώρα αν γράψω πως είναι για το καλό τους, κινδυνεύω να χαρακτηριστώ αλτρουιστής οπότε καλύτερα να γράψω πως είναι για το καλό και των δύο πλευρών. Και η αλήθεια είναι πως κάτι τέτοιες στιγμές όντως δεν είμαι καλός φίλος, ούτε καν καλός ακροατής διότι πολύ απλά είμαι πλήρως αντικοινωνικός. Αν με ρωτήσετε τι έχω, δε θα μπορέσω να σας το εξηγήσω. Αν με ρωτήσετε "είσαι καλά;" θα σας απαντήσω "ναι", χωρίς να είναι αλήθεια, μόνο και μόνο για να λήξει η κουβέντα. Αν μου προτείνετε να βγω, θα αρνηθώ ευγενικά. Και αν με ρωτήσετε που χάθηκα, απλά θα με φέρετε σε δύσκολη θέση. Γι'αυτό και αποφεύγω να απαντώ κλήσεις στο κινητό εκτός και αν ο λόγος είναι αμιγώς ιατρικός. Μη με αδικείτε όμως. Η συγκεκριμένη "γείωση" δεν έχει προσωπικό χαρακτήρα και όποιος είναι πραγματικά φίλος ελπίζω και εύχομαι να καταλάβει!
Βυθισμένος στην ησυχία αυτό το καιρό, πιέζω, ή μάλλον καλύτερα προετοιμάζω τον εαυτό μου να αλλάξει. Φυσικά και δε μετανιώνω για τις ως τώρα επιλογές μου στον επαγγελματικό και προσωπικό τομέα. Όμως αργά ή γρήγορα έρχεται η στιγμή εκείνη που ανακαλύπτει κανείς ότι τα κεκτημένα δεν είναι αρκετά. Πρέπει να γίνουν αλλαγές! Θέλω να τροποποιήσω το βήμα μου, τη σκέψη μου, την αντίληψή μου, το σώμα μου και να τα προσαρμόσω όλα στις νέες συνθήκες. Θέλω να δουλεύω και να πληρώνομαι επάξια της κούρασής μου, θέλω να είμαι πιο σταθερός, θέλω να μην είμαι πια τόσο εγωιστής, θέλω να αρέσω... Τόσα πολλά θέλω! Μερικά είναι απλά, άλλα ηλίθια, άλλα πιο βαθυστόχαστα και κουλτουριάρικα, όλα όμως είχαν ως τώρα ένα κοινό χαρακτηριστικό: Με πελάγωναν, με κόμπλαραν, με κούραζαν, με τελικό αποτέλεσμα να τα αφήνω ανεκπλήρωτα και η ιστορία απλά να επαναλαμβάνεται στα πρότυπα ημιτονοειδούς καμπύλης. Απ'το +1 στο 0, απ'το 0 στο -1, απ'το -1 στο 0 και πάλι απ'την αρχή.
Το διαφορετικό τώρα είναι ότι χαμήλωσα όλα τα target points. Μικρότεροι βηματισμοί για μικρότερους στόχους ώστε ο αγώνας να είναι πιο λογικός και εύπεπτος! Κοινώς, one step at a time και ας μη φτάσω στο +1. Μια χαρά θα είμαι ικανοποιημένος και με το +1/2 αρκεί να παραμείνω σε αυτό και να μην πέσω πάλι στο μηδέν. Δεν είναι δύσκολο, δεν είναι ακατόρθωτο, χρειάζομαι απλά το χώρο μου, το χρόνο μου και άφθονο δικαίωμα στην απόλυτη σιωπή. Τα θέλω μου είναι ιερά! Και θα τα εκπληρώσω. Θα το καταλάβετε... μόλις δείτε κλήση μου στο κινητό σας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου