15 Δεκ 2009

CHRISTMAS: Time Of The Ex-

 
"Ελπίζω να είσαι καλά, Χρόνια πολλά"


Μου αρέσουν τα Χριστούγεννα! Απ'τις αγαπημένες μου γιορτές! Πολύ γουστάρω τα πολύχρωμα φωτάκια, τα αγγελάκια, τις κορδέλες και τους Αγιο-Βασίληδες που τα συνοδεύουν. Και αν και τα περισσότερα από αυτά όντως συνιστούν κουλτούρα  υπερκαταναλωτισμού, όχι, δε με χαλάν καθόλου. Γαλουχήθηκα σε μια οικογένεια όπου κάθε χρόνο στολίζαμε το δέντρο από κοινού. Και κάθε φορά προσθέταμε και καινούργια στολίδια μέχρι που δε χώραγαν πια όλα και τα κάναμε από το δέντρο απόσβεση στις κουρτίνες, στις πόρτες, στους τοίχους και στα εξωτερικά λουλούδια. Έτσι, ολόκληρο το σπίτι πλημμύριζε από φωτάκια, μπαλίτσες και καμπανούλες και παρά το "made in China" που έκρυβαν από κάτω τους, είναι γεγονός πως αυτά ήταν που ζέσταιναν την ατμόσφαιρα και αυτά ήταν που έφτιαχναν το Χριστουγεννιάτικο ντεκόρ στο μυαλό μου.

Και τώρα που μεγάλωσα και μένω μόνος, έχω υιοθετήσει τη συνήθεια να μην πετώ τίποτα! Προηγούμενες ευχετήριες κάρτες ή παλιά στολίδια, είναι όλα στην αποθήκη, συσσωρευμένα και αθροιζόμενα σε μια ολοένα και μεγαλύτερη κούτα υπό την ονομασία "Χριστουγεννιάτικα". Και κάθε τέτοιες μέρες ανοίγοντας την κούτα αυτή ταξιδεύω πίσω στο παρελθόν, σε άλλες εποχές και ηλικίες. Και είναι περίεργο αυτό το συναίσθημα της αναβίωσης διότι μου έρχονται στο νου πρόσωπα και καταστάσεις που για κάποιο λόγο, κατανοητό ή μη, δεν υπάρχουν πια στην καθημερινότητά μου. Βλέπω εκείνο το στολίδι του 2007 που μαλώναμε αν θα μπει στη μέση ή στην κορυφή του δέντρου, βγάζω απ'το κουτί εκείνο το καρουσέλ με την ευχή "να είναι η ζωή σου πάντα ένα παιχνίδι", παρατηρώ εκείνο το μικροκαμωμένο γυάλινο κυβάκι με μια κόκκινη καρδιά μέσα του και την υποσημείωση "να με προσέχεις"... Και κάτι τέτοιες στιγμές αναρωτιέμαι πώς άραγε θα ήταν η ζωή μου τώρα, αν κάποτε αντί για ναι είχα πει όχι ή αντί για όχι είχα πει ναι...

Συμβαίνει σε όλους! Τα Χριστούγεννα, οι αναμνήσεις ξυπνούν και καμπανίζουν στον οίστρο της νοσταλγίας και του πόθου. Είναι η εποχή των πρώην. Η εποχή όπου οι σκονισμένες ασπρόμαυρες εικόνες που κρύβονται βαθιά στο υποσυνείδητο, αποκτούν έστω και για λίγο χρώμα και υπόσταση, κλέβουν μέρος από το παρόν και σε αφήνουν να αιωρείσαι στο παρελθόν. Στο παρελθόν που και εκείνο ήταν κάποτε ένδοξο παρόν. Όμως έτσι είναι η Ευτυχία! Είναι στιγμές! Και τώρα που το σκέφτομαι, έτσι είναι και η δυστυχία! Στιγμές! Και όλες οι στιγμές, καλές και κακές, καλώς ή κακώς, περνούν, σβήνουν, φεύγουν. Και φεύγοντας γίνονται παλιά στολίδια σε Χριστουγεννιάτικες κούτες που τα ανοίγω κάθε τέτοια εποχή για να μου αφήσουν αυτή τη γλυπόπικρη γεύση. Και κατά ένα περίεργο τρόπο, είναι μια γεύση που μου αρέσει.  Ίσως και να είμαι μαζόχας! Όμως τα Χριστουγεννιάτικα δεν τα πετώ! Και κάθε χρόνο τα περιεργάζομαι όπως ακριβώς ξεφυλλίζω και το παλιό φωτογραφικό άλμπουμ της μάνας. Με σεβασμό. Διότι αυτές οι κάρτες, αυτά τα στολίδια, είναι μέρος του εαυτού μου, είναι ένσημα της ζωής μου, είναι στιγμές! Και αυτές οι στιγμές ήταν κάποτε "εγώ"...