17 Νοε 2009

ΕΝΑΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ...

Ποτέ δεν υπήρξα φανατικός της θρησκείας. Δε λέω, πήγα και εγώ στο κατηχητικό μου κάπου εκεί στο τέλος του δημοτικού με αρχές γυμνασίου αλλά μετά οι επισκέψεις στην εκκλησία περιορίστηκαν στις γιορτές των Χριστουγέννων και του Πάσχα, άντε και σε κάνα γάμο ή κηδεία. Και απ'όσο πρόλαβα να τη ζήσω από μέσα, η δομή της εκκλησίας δε διαφέρει και πολύ απ'του στρατού. Η κλίμακα ιεραρχίας και η παλαιότητα είναι εξίσου,  αν όχι περισσότερο, σημαντικά. Υπάρχει το αφεντικό, ο βοηθός του αφεντικού, οι βοηθοί των βοηθών, υπάρχουν οι εκλογές και οι υποτραπέζιες συμμαχίες συμφερόντων, υπάρχει ο εκπρόσωπος τύπου και φυσικά δε θα μπορούσαν να λείπουν και οι ανάλογοι "Ψωμιάδες". Εκείνοι οι ιδιαίτερα ερειστικοί  παπάδες που εις το όνομα του Θεού (αλίμονο) θα σπεύσουν στις κάμερες να κρίνουν και να αφορίσουν με βαρύγουπα λογύδρια οτιδήποτε ξενίζει τα κολλημένα και απαρχαιωμένα τους μυαλά.

Δεν είμαστε όμως ηλίθιοι! Είναι γνωστή η γκρίνια και την έχουμε ξαναζήσει! Δε χρειάζεται να σας θυμίσω τη βαβούρα με τις ταυτότητες! Όποτε αποφασίζει η πολιτεία σύμφωνα με τις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Εκκλησία αντιδρά! Και αντιδρά πάντα πασάροντας την καραμέλα ότι χάνουμε την πολιτισμική μας κληρονομιά. Λες και η πολιτισμική μας κληρονομιά έχει κολλήσει στην εποχή του κρυφού σχολιού (που μεταξύ μας αμφιβάλλω αν υπήρξε ποτέ!). Ας κλείσουμε λοιπόν τα σύνορα, να μη μπαίνει και να μη βγαίνει κανείς, ας επιστρέψουμε στη γεωργική επανάσταση, στην εποχή του αργαλειού και των φυτειών, ας ντυθούμε τσολιάδες και ας βάλουμε και τέσσερα τζάμια στους τέσσερις ορίζοντες μπας και διατηρήσουμε αναλλοίωτη τούτη την κληρονομιά! Μόνο που τότε δε θα είμαστε χώρα! Μουσείο θα είμαστε! Και θα έρχεται και το National Geographic να μας βιντεογραφεί σαν κάτι φυλές του Αμαζονίου.

Πάρτε το απόφαση! Η πολιτισμική κληρονομιά είναι δυναμικός όρος! Εμπλουτίζεται και ανανεώνεται στο πέρασμα του χρόνου. Με τη δύναμη της φυσικής επιλογής ορισμένα στοιχεία της χάνονται ως υπολειπόμενα  και αποκτούν μουσειακό χαρακτήρα και άλλα επικρατούν ως νυν τρόπος ζωής. Σήμερα λοιπόν που η Ελλάδα καλώς ή κακώς φιλοξενεί μαύρους, κίτρινους, πακιστανούς, αλβανούς κλπ το θέμα της ανεξιθρησκείας προβάλλει πιο επίκαιρο από ποτέ. Και ή δεχόμαστε τη Δημοκρατία σε όλες της τις εκφράσεις  ή ας εκλέξουμε πάλι Βασιλιά να τελειώνει η υπόθεση! Δε μπορούμε να υποχρεώσουμε και να υποδείξουμε στον άλλο που να πιστέψει, πώς να το κάνουμε δηλαδή! Ο προσηλυτισμός δε συνάγει ούτε με τη Δημοκρατία αλλά ούτε και με το Χριστιανισμό. Εγώ πχ που πιστεύω στο Βούδα, τι φταίω να βλέπω καθημερινά την Αγία Τριάδα?

Συγχωρέστε με για το απόλυτο ύφος γραφής! Ας μη δοθούν όμως λάθος μηνύματα! Μπορεί να μην είμαι φανατικός της θρησκείας όμως σε καμιά περίπτωση δεν είμαι άθρησκος! Απλά διαφωνώ σχετικά με το τι εννοεί η εκκλησία ως θρησκευτική της κληρονομιά και δεν κατανοώ και το φόβο της μήπως τη χάσουμε! Πιστεύω και εγώ στο Θεό όμως δεν έχω ανάγκη κανένα υλικό επίγειο αγαθό να μου το υπενθυμίζει! Γνωρίζω πως όσο συνεχίζω να κάνω την προσευχή μου κάθε βράδυ, ακόμα και αν έχω πετάξει το χρυσό περιτύλιγμα, έχω κρατήσει βαθειά ριζωμένη την ουσία! Και η ουσία, η πραγματική μας αν θέλετε θρησκευτική κληρονομιά, αυτή που ποτέ δε θα ξεθωριάσει στο πέρασμα του χρόνου, είναι μία: Η Πίστη! Και αυτή, θα έπρεπε να γνωρίζει η Εκκλησία μας, πως δεν εξαρτάται από κανένα σταυρό, εικόνα ή ταυτότητα ...

11 Νοε 2009

ΣΤΟ ΧΟΡΟ ΤΟΥ H1N1 ...

Συνήθως δεν αναπτύσσω εδώ αμιγώς ιατρικά θέματα. Αισθάνομαι όμως την ανάγκη, την επαγγελματική υποχρέωση αν θέλετε, να σας παρουσιάσω ορισμένες απόψεις που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο αλλά και πιο επίσημα στην ίδια την ιατρική κοινότητα σχετικά με τον διάσημο ιό και τον επικείμενο εμβολιασμό του. Το θέμα είναι ιδιαίτερα λεπτό και σοβαρό και οι περισσότεροι συνάδελφοι, όταν τοποθετούνται δημόσια, διαχωρίζουν καθαρά την ιατρική από την προσωπική τους θέση. Όσο δε πλησιάζει η 16η Νοεμβρίου, η επίσημη δηλαδή μέρα έναρξης εμβολιασμού του ιατρονοσηλευτικού προσωπικού στην Ελλάδα, τόσο αυξάνεται το κλίμα δυσπιστίας, με τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων στα νοσοκομεία να τοποθετούνται κατά του εμβολιασμού. Και η σύγχυση άρχισε ήδη τρεις μήνες πριν, με τον προβληματισμό και το διχασμό της ιατρικής κοινότητας στην ιεράρχηση των ομάδων κινδύνου (ποιοι πρέπει να εμβολιαστούν πρώτα), όπως και με το περιβόητο μέτρο που τελικά αποσύρθηκε, το οποίο προέβλεπε πως οι πολίτες θα έπρεπε να υπογράψουν υπεύθυνη δήλωση με την οποία θα βεβαίωναν πως έχουν λάβει γνώση για τυχόν επιπλοκές από τον εμβολιασμό.

Η ασφάλεια του εμβολιασμού είναι το πιο φλέγον θέμα σήμερα, πιο φλέγον και από την ίδια τη γρίπη! Η Ευρωπαϊκή ένωση έδωσε το πράσινο φως για την κυκλοφορία τριών πανδημικών εμβολίων. Το Focetria από τη Νοvartis, το Pandemix από τη Glaxosmithkline και το Celvapan από τη Baxter. (Ας σημειωθεί εδώ, σε παρένθεση, πως στο επόμενο εξάμηνο ο τζίρος των συγκεκριμένων φαρμακευτικών εταιριών προβλέπεται να φτάσει τα δύο δισεκατομμύρια δολάρια). Τα εμβόλια αυτά παρασκευάστηκαν με τεχνολογία που βασίζεται σε αυτή που είχε χρησιμοποιηθεί για την ανάπτυξη προηγούμενων εμβολίων, όπως της γρίπης των πτηνών. Η Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Φαρμάκων βεβαιώνει για την αποτελεσματικότητα και την ασφάλεια των εμβολίων όμως αυτό δεν έχει πείσει πολλούς αξιόλογους συναδέλφους στην Ελλάδα, όπως τον κ. Μπεχράκη ή τον κ.Μουτσόπουλο. Οι ανοσοενισχυντικές ουσίες που περιέχουν και χρησιμεύουν στην επαγωγή ισχυρότερης και αποτελεσματικότερης ανοσίας, παρά τη χρησιμοποίησή τους σε ήδη 40.000.000 δόσεις εμβολίου χωρίς πρόβλημα, εξακολουθούν να φοβίζουν για τη πιθανή μελλοντική πρόκληση της διάσημης πια νευροπάθειας Guillan-Barre. (Προς σημείωση, το εμβόλιο που κυκλοφορεί στις ΗΠΑ δεν περιέχει αυτές τις ουσίες). Πιο συγκεκριμένα, ο παρόν ιός ταυτοποιήθηκε τέλη Απριλίου του 2009. Οι υπάρχουσες μελέτες είναι λίγες συγκριτικά με τις μελέτες που έχουμε για τα παλιά εμβόλια συνεπώς η διάθεση του στην αγορά κρίνεται μάλλον πρόωρη και εσπευσμένη. Αρκετές φορές απαιτούνται έξι μήνες για την παραγωγή ασφαλούς εμβολίου μετά την πρώτη ταυτοποίηση του ιού που είναι υπεύθυνος για μία πανδημία. Και ας μη ξεχνάμε και την τραγική εμπειρία από την άρων άρων κυκλοφορία εμβολίου της γρίπης το 1976, το οποίο αφορούσε μάλιστα συγγενή ιό που έφερε γονίδια γρίπης των χοίρων. Το τότε παραχθέν εμβόλιο που διετέθη μαζικώς για εμβολιασμό, λόγω ανάλογης επιδημίας γρίπης, σύντομα αποσύρθηκε λόγω αυξημένης συχνότητας εμφάνισης Guillan Barre.

Πραγματικά, είναι η πρώτη φορά στην Ελλάδα που δημιουργείται τόσο ισχυρό αντιεμβολιαστικό κύμα! Και θεωρώ πως η όλη τροπή ίσως είναι φάουλ της Εθνικής Επιτροπής Πανδημίας που τρέχει πια να μαζέψει τα ασυμμάζευτα μπας και  ελαττώσει την τεράστια δυσπιστία και καχυποψία των γιατρών. Όμως παρά την ενημερωτική καμπάνια που ετοιμάζουν και που ακόμα στο δρόμο είναι, η ζημιά έχει ήδη γίνει! Το βλέπω και στον εαυτό μου που έχω διαβάσει πολυάριθμες συνεντεύξεις "ειδικών" στα έντυπα μέσα, και τελικά, το μόνο που κατάφερα να αποκομίσω είναι σπόροι ανησυχίας και ανασφάλειας. Και αν αυτοί οι σπόροι καταφέρνουν να καλλιεργηθούν σε έναν γιατρό, τι να κάνει και ο κοσμάκης που στέκεται απλός παρατηρητής σε ένα βομβαρδισμό ρήσεων και αντιρρήσεων και περιμένει τον ειδικό να τον οδηγήσει απ'το χεράκι στο σωστό δρόμο...

Το μόνο θετικό είναι πως ευτυχώς για την ώρα, η σημερινή πραγματικότητα δεν προσεγγίζει τα εφιαλτικά σενάρια που περιέγραφαν τρεις μήνες πριν. Το δεύτερο κύμα πανδημίας δεν έχει έρθει ακόμα αλλά και σε όσα κράτη του βόρειου ημισφαιρίου επέστρεψε, παραμένει ήπιο. Οι περισσότεροι πια αποδέχονται ότι η θνητότητα της νέας γρίπης (0,3/1000) είναι περίπου ίδια ίσως και χαμηλότερη από αυτή της κλασσικής εποχικής γρίπης (1/1000). Απλά, επειδή η νέα γρίπη είναι πανδημία, θα προσβάλλει περισσότερους άρα και αναλογικά θα σκοτώσει περισσότερους! Αλήθεια όμως, όσο λαϊκισμός και αν ακούγεται αυτό, όταν ουδείς κόπτεται για τα πέντε εκατομμύρια παιδάκια που πεθαίνουν κάθε χρόνο από πείνα, διάρροιες, ελονοσία ή φυματίωση, δεν είναι μαλακία να φλεγόμαστε για μια γαμημένη έστω και πανδημική γρίπη;

6 Νοε 2009

ΤΑΧΥΤΗΤΕΣ ...

Όλα στη ζωή μου τα έκανα αργά. Αργά πέταξα σπυράκια εφηβείας, αργά ψήλωσα, αργά ξεκίνησα να ξυρίζομαι, αργά είχα την πρώτη μου ερωτική επαφή, αργά απέκτησα κολλητούς φίλους και αργά βίωσα την πρώτη μακροχρόνια σχέση. Μοναδική εξαίρεση στον κανόνα στέκονται οι πουτάνες άσπρες τρίχες που με επισκέφτηκαν νωρίς, ήδη απ'τα 22, φάτσα κάρτα κούτελο! Εντούτοις και ευτυχώς, κατά ένα παράδοξο αλλά ευπρόσδεκτο τρόπο, λες και το γονίδιό μου ήθελε να διατηρήσει τις ισορροπίες στο χρόνο, μικροφέρνω. Θες το ζελεδάκι στο μαλλί που ωραιότατα καλύπτει-αποκρύπτει το γονιδιακό μου γκρι, θες το babyface, θες το μέτριο ανάστημα (είμαι 1.70, μη με ξαναρωτήσετε στο mail), ναι όντως μικροφέρνω. Και αυτό σε ορισμένους τομείς της ζωής είναι καλό καθότι αντισταθμίζει τη μικρή ως και μηδενική μου επιτάχυνση στο carpe diem, σε άλλους όμως όπως στον επαγγελματικό, δεν είναι και ό,τι καλύτερο!

Γενικά έχω ένα θεματάκι με το χρόνο. Και όσοι με γνωρίζουν καλά καταλαβαίνουν τι εννοώ. Όμως είναι μαλακία να συγκρίνεις ένσημα ζωής σε δύο ανθρώπους που χαρακτηρίζονται από διαφορετικές ταχύτητες. Για παράδειγμα, είμαι 35 χρονών, αλλά δε μπορώ σε καμιά περίπτωση να συγκριθώ με έναν 35άρη που στα 19 του είχε αυτοκίνητο και γκόμενες ενώ εγώ στα 19 μου διάβαζα για να δώσω δεύτερη φορά πανελλήνιες. Διότι όταν αυτός στα 24 του έγινε μπαμπάς, εγώ στα 24 μου έσπαγα το τελευταίο μου καβλόσπυρο και παρακαλούσα το Θεό μην ξαναβγεί. Και όταν αυτός στα 28 του έκανε το δεύτερο παιδί, εγώ στα 28 μου μάθαινα το "αλτ τι συ" και το "πίπα-κώλο-εμπλοκή" στο στρατό. Τα μεγέθη είναι ανόμοια! Κάθε άνθρωπος έχει τους δικούς του ρυθμούς, τις δικές του ταχύτητες και αυτό πρέπει ο καθένας να το καταλάβει, να το κατανοήσει, να το σεβαστεί και όχι αντίθετα να το κατηγορήσει ως "παιδικό" ή ακόμα χειρότερα "αρρωστημένο". Με ενόχλησαν αφάνταστα οι δύο τελευταίοι χαρακτηρισμοί! Δεν είμαι γενικά συνηθισμένος στο να με κρίνουν, πόσο μάλλον όταν αυτό γίνεται "ελαφρά την καρδία". Και αν μελαγχολώ τις τελευταίες μέρες όπως σωστά κατάλαβες, είναι γιατί αισθάνομαι τρίτους να με πιέζουν έμμεσα να επιταχύνω. Και αυτό με αγχώνει! Διότι όταν επιταχύνω αποδεδειγμένα σκοντάφτω, και όταν σκοντάφτω αποδεδειγμένα χτυπάω και όταν χτυπήσω δε θα είσαι εσύ αυτή που θα με σηκώσει.

Και ξέρω πως ό,τι ειπώθηκε δεν ήταν κακοπροαίρετο διότι μας συμπαθείς, και θα χαρείς να πάνε όλα καλά. Όμως άσε με στους δικούς μου ρυθμούς! Δε λέω, είναι λίγο αργοί για τα δικά σου δεδομένα, όμως αυτός είμαι. Δε δεσμεύω κανέναν, δεν απαιτώ από κανέναν και η οικογένεια σε καμιά περίπτωση δεν είναι αυτοσκοπός μου! Και μεταξύ μας, όπως είμαι τώρα, δε μου λείπει τίποτα! Όποιος θέλει λοιπόν συμπορεύεται και όποιος θέλει προσπερνά! Και αυτό δεν είναι καθόλου κακό. Είναι μέσα στους κανόνες του παιχνιδιού. Και σε αυτό το παιχνίδι, η αναζήτηση του "σου ταιριάζω, μου ταιριάζεις" , πέραν του σεξ, έχει πολλές παραμέτρους που δε φαίνονται εύκολα. Και είναι αυτές που μου αρέσει να ανακαλύπτω σιγά-σιγά, σε ένα ανεπαίσθητο "test drive" που εντελώς υποσυνείδητα, εγκρίνω χωρίς να ενθαρρύνω αλλά και απορρίπτω χωρίς να πληγώνω. Πάντα σιγά-σιγά, πάντα με την ταχύτητα χελώνας. Ίσως γιατί οι άσπρες τρίχες με το ζελέ δεν είναι ακόμα αρκετές να κινήσουν το βιολογικό μου ρολόι, ίσως γιατί θεωρώ πως όσο πιο αργά πορεύομαι σε τούτη την ευθεία της ζωής, τόσο πιο αργά θα φτάσω και στο τέλος της... ίσως διότι θέλω με την ησυχία μου να απολαύσω την κάθε στιγμή... ίσως πολύ απλά διότι αυτή είναι η ταχύτητά μου!

Υπάρχει φυσικά και ο αντίλογος! Πως αν και οι ρυθμοί του καθενός διαφέρουν, ο χρόνος είναι ένας για όλους! Και άντε πάρ'τα πόδια σου έχεις αργήσει! Και γεννημένος το 1974, σημαίνει πως είσαι ήδη 35 χρονών γαϊδούρι! Και  θα παραδεχτώ πως ούτε που κατάλαβα πως μεγάλωσα. Και θα σας δώσω  εν μέρει δίκιο! Εν μέρει όμως! Διότι ξέρετε τι λένε? Όταν τα χρόνια περνούν γρήγορα, σημαίνει ότι περνούν ευχάριστα...!

4 Νοε 2009

Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ...

Άγνωστο με βάρκα την ελπίδα ήταν η σημερινή μου επιστροφή απ'τη δουλειά, με το Citroen Saxo να παίζει τον πρωταγωνιστικό ρόλο της βάρκας και το σπίτι των γονιών μου το ρόλο του μακρινού προορισμού. Κάτι τέτοιες μέρες είναι που μισώ την Αθήνα! Μισώ την κίνησή  της,  μισώ τα βουλωμένα της φρεάτια  και μισώ τους δρόμους ποτάμια που δημιουργούνται από αυτά. Και αυτός είναι και ο κύριος λόγος που απεχθάνομαι την καταρρακτώδη βροχή, η απερίγραπτη ταλαιπώρια που θα φάω όταν θα αναγκαστώ να κυκλοφορήσω οδηγός ή ακόμα χειρότερα πεζός σε ένα Περιστέρι και μια Νίκαια έρμαια στη δύναμη του ύδατος. Μη δοκιμάσετε να διασχίσετε την Καυκάσου αυτές τις μέρες. Ακούστε με που σας λέω! Και αν το κάνετε προμηθευτείτε κάνα μπαστούνι ώστε να υπολογίσετε το βάθος του νερού στο επόμενο σας βήμα. Περισσότερες είναι οι λακκούβες παρά η άσφαλτος σε αυτή την οδό. Αν είστε τυχεροί θα τα καταφέρετε. Αν πάλι όχι, θα είναι γιατί κάποιος Ελληνάρας οδηγός θα πέρασε με ταχύτητα τη διπλανή λακκούβα και σας χάρισε ένα καινούργιο σκατί χρώμα στο υπέροχο κάποτε μπορντό σας πουκάμισο.

Και έτσι ακριβώς έγινε! Σκεφτείτε λίγο τους τίτλους έναρξης του sex and the city! Λίγο πριν φτάσω νικητής στην είσοδο της πολυκατοικίας, ένας παπάρας οδηγός (που να του καεί το αυτοκίνητο και το ψυγείο μαζί) με έλουσε στην κυριολεξία με ό,τι απόπλυμα φιλοξενούσε η ουκ ευκαταφρόνητη εκ δεξιών μου λακκούβα. Και ήρθε το μπορντό - σκατί πια -  πουκάμισο και τσίτωσε πάνω στο φανελάκι και το φανελάκι πάνω στο πετσί μου και μόνο οι ρώγες που δε φάνηκαν για να ομοιάσω με την Κάρυ της διάσημης σειράς. Και άκουσα και τον εξάψαλμο απ'τη μάνα που δεν πήρα μπουφάν, που το ξέχασα στο αυτοκίνητο, που δεν προσέχω και θα πλευριτωθώ, που θα πάθω πλεμονία γιατρός πράμα, και γενικεύτηκε η κουβέντα, που δε νοικοκυρεύομαι , που είμαι αντικοινωνικός, που δεν πήρα τηλέφωνο τη θείτσα που γιόρταζε... νια νια νια νια ...και με όλα αυτά σιφυλιάστηκα και έφυγα χωρίς να φάω ... και αει σιχτήρ για καιρός πια!

Και γύρισα στο σπιτάκι μου, τσιτσιδώθηκα, παράτησα όπου βρήκα τα βρεγμένα ρούχα και κούρνιασα κάτω απ'τα παπλώματα να απολαύσω το μόνο ωραίο πράμα στη βροχή, τον ήχο! Και δε με νοιάζει τίποτα. Ούτε που για ακόμα μια φορά τεμπέλιασα και δεν πήρα τα όρη και τα βουνά να βρω κατάλληλο χώρο για το ιατρείο, ούτε που δεν πήγα γυμναστήριο, ούτε που δεν έφαγα, ούτε που δε σιγύρισα το σπίτι, ούτε που τσακώθηκα χωρίς ουσιαστικό λόγο με τους δικούς μου! Και ας βροντάει έξω όσο θέλει. Και ας ρίχνει κατακλυσμό! Δεν πειράζει! Είναι η διάθεση τέτοια... που ταιριάζει υπέροχα με το καινούργιο χρώμα στο πουκάμισο!

2 Νοε 2009

ΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ "F"

Κάποτε ξόδευες ώρες ατέλειωτες στα blogs. Αναρτούσες 4-5 εγγραφές τη βδομάδα... άλλες ενημερωτικές, άλλες χιουμοριστικές και άλλες εξομολογητικές ή εξιλεωτικές! Σχολίαζες και σχολιαζόσουν, σέρφαρες στους φίλους σου για μια καλημέρα, μια καληνύχτα, μια καφρίλα, ένα μπινελίκι βρε αδερφέ για να προχωρήσει η μέρα. Τα blogs ήταν αυτά που σου κρατούσαν κάθε φορά πιστά συντροφιά. Στις εφημερίες, στις εξετάσεις και στα ψυχολογικά σου σκαμπανεβάσματα, τα pixels ήταν πάντα εκεί ως οι εκατομμύρια φίλοι που λαμβάνοντας σάρκα και οστά με τρόπο μαγικό, διπλασίαζαν τη χαρά, υποδιπλασίαζαν τη στενοχώρια σου ή απλά γέμιζαν ευχάριστα την ώρα σου ως ένα άριστο υποκατάστατο ναρκωτικού. Και πίσω από κάθε pixel υπήρχε μια Βιβή, ένας Βασίλης, ένας Γιώργος, μια Εύη, μια Έλενα και τόσοι άλλοι που ήθελαν να μοιραστούν και εκείνοι με τη σειρά τους τις δικές τους χαρές και τις δικές τους στενοχώριες. Και κάπως έτσι είχε φτιαχτεί ένα ζεστό καφενεδάκι, μια μεγάλη αυλή, μια όμορφη e-γειτονιά με τα πάνω και τα κάτω της! Ο χρόνος όμως πέρασε και κάποια στιγμή βρήκες τον εαυτό σου να αντιδρά, να γκρινιάζει, να αισθάνεται φυλακισμένος μέσα στις ίδιες του τις εγγραφές. Και "η Αλήθεια βρίσκεται κάπου εκεί έξω, όχι πίσω απ'τις οθόνες" έλεγες. Και άρχισες να αραιώνεις απ'τη γειτονιά για να τραβήξεις σε άλλες πολιτείες, πιο αληθινές πιο χειροπιαστές και κυρίως όχι ηλεκτρονικές.

Και δεν πέρασαν λίγοι μήνες όπου σε μια κρίση αυτογνωσίας από αυτές που κατά καιρούς σε πιάνουν, ανακάλυψες έντρομος πως ο εθισμός μπροστά στην οθόνη δυστυχώς παρέμεινε ακέραιος. Και τα pixels εξακολούθησαν να παρουσιάζονται κατά εκατομμύρια μπροστά σου σχηματίζοντας ποικίλους χρωματισμούς και σχέδια. Υπήρχε όμως μια μεγάλη διαφορά! Τούτα τα pixels ήταν κάπως διαφορετικά, πιο ύπουλα, πιο απρόσωπα και πιο διαβολικά απ'τα προηγούμενα. Και αντί να κάνουν αυτό που τους λες, έκανες εσύ ό,τι σου λένε αυτά! Και επέστρεφες ψόφιος απ'τη δουλειά μόνο και μόνο για να επισκεφτείς τα pixelο-ραπανάκια σου στο farm town, τα φαγητά στο restaurant city, ή τα διαμαντάκια στο treasure-mania. Και αν κάποτε είχες πορωθεί με τα blogs (τι ωραίες εποχές αυτές), φτύνεις τον εαυτό σου που τώρα έχει πια αποχαυνωθεί πλήρως με το facebook... Και τι είναι το facebook? Μη χέσω δηλαδή! Ένα μπάσταρδο κατασκεύασμα, κάτι μεταξυ twitter, blog και mail, εμπλουτισμένο με παιχνίδια-ναρκωτικά που έτσι και κάνεις sign in, σου γαμούν με μαθηματική ακρίβεια την καθημερινότητα. Ο εθισμός που προκαλεί είναι μεγάλος. Τόσο μεγάλος μάλιστα που κατάφερε να σκοτώσει με τον πιο ελεεινό και άδοξο τρόπο τον Τάκη Αστό στο βωμό του pet society, να φιμώσει τη φωνή του ΓιώργουΧ, και να αφήσει τη Μαρμότα να περιμένει μάταια στημένη στα τέσσερα!  Και μόνο ελάχιστοι φίλοι όπως η Μάνια έμειναν να σου θυμίζουν σε καθημερινή βάση εκείνη την όμορφη μπλογκογειτονιά με εκείνες τις εγγραφές και τα σχόλια, ιδανικά για να γελάσεις, να ξεχάσεις, να ξεδώσεις, να γνωρίσεις.

Σήμερα λοιπόν, μετά από ώριμη σκέψη, φτάνω στο feedback συμπέρασμα πως ήταν μείζον σφάλμα η μετακόμισή μου από το e-καφενεδάκι! Αντί να Αδράξω το Μεδούλι της Ζωής όπως τρομάρα μου εξαρχής προφασίστηκα σαν αιτία της αποχώρησής μου, κατέληξα τελικά μόνιμος ναυαγός στις άπειρες εφαρμογές του γαλάζιου "F", να χαίρομαι που επιτέλους απέκτησα σκυλί στο country story ή που συμπλήρωσα την Aztec Gods IV συλλογή δίνοντας ακόμα έναν Adams point στη γεμάτη πλην άδεια μου ζωή. Και κάπως έτσι καλό μου μπλογκάκι τελειώνω αυτή την εγγραφή εκμυστηρεύοντάς σου με ύφος απολογητικό και την ουρά στα σκέλια πως θέλω να γυρίσω πίσω σε σένα, στην παλιά μου σαφώς πιο interactive εξάρτηση, στον Μαύρο Πητ που πάντα υποσυνείδητα με βοηθούσε να σιγυρίσω το χάος του μυαλού μου με έναν τρόπο πολύ απλό και ξεκάθαρο: Γράφοντας! Γράφοντας  και σχολιάζοντας ό,τι σώψυχο και ξώψυχο μου βούρλιζε την ηρεμία, γράφοντας σκέψεις τυπωμένες σε posts και ταξινομημένες σε tags να τις διαβάζουν φίλοι και εχθροί, να ξορκίζουμε όλοι από κοινού φόβους, εμμονές και μοναξιές! Αγαπητό γαλάζιο "F", please go "F"uck yourself!

Τουυυτ Τουυυυτ Τουυυτ ...

Τέλη Αυγούστου 2009. Μπήκα βιαστικά στο σπίτι κατά τις 01.00 τα ξημερώματα! Το πουκάμισο, το παντελόνι, ακόμα και το μποξεράκι, εξακολουθούσαν βρεγμένα να μου παγώνουν το πετσί. Δεν ξέρω αν θα ξαναπαίξω σε αυτό το ηλίθιο παιχνίδι ερωτήσεων! Κλείδωσα την πόρτα, γέμισα ένα ποτήρι λευκό κρασί και ακούμπησα την τεράστια σακούλα πάνω στο τραπέζι του σαλονιού.  Έβγαλα προσεκτικά το μεγάλο και γυαλιστερό κουτί που περιείχε και κάθισα να το χαζεύω, να το περιεργάζομαι και να το αγγίζω γεμάτος χαρά! Ξεκίνησα να διαβάζω τις όπισθεν οδηγίες του με ευλαβική συγκέντρωση μη ξεφύγει καμιά λεπτομέρεια και στη συνέχεια έβγαλα προσεκτικά τα ευαίσθητα εξαρτήματα! Τα τοποθέτησα στο πάτωμα, το ένα δίπλα στο άλλο, δεξιά οι καμπύλες, αριστερά οι ευθείες και στο κέντρο τα οχήματα. Ξεκίνησα να τα στήνω! Με παίδεψε λίγο (θα φταίει το κρασί φαίνεται) όμως τελικά η σιδηροτροχιά ολοκληρώθηκε! Συνέδεσα μεταξύ τους την ατμομηχανή, το αποθηκευτικό και τα δύο επιβατικά βαγόνια και τα τοποθέτησα πάνω στις γραμμές. Όλα ήταν έτοιμα. Σχεδόν δηλαδή. Δεν είχα δυστυχώς τις απαραίτητες μπαταρίες. Έπρεπε να κάνω υπομονή ως το πρωί. Απογοητευμένος, κάθισα στον πορτοκαλί καναπέ, αγκάλιασα το μεγάλο καφέ μαξιλάρι και αφέθηκα στη ζάλη του αλκοόλ...

Πάντα στις γιορτές μου δώριζαν ρούχα. Και μόνο η νονά κάνα-δυο φορές μου είχε πάρει τη "ναυμαχία", το "μάντεψε ποιος" και το "παγίδες και ρουφήχτρες". Όμως το μεγάλο μου απωθημένο ήταν ανέκαθεν τα τρενάκια. Και όταν με ρωτούσαν τι δώρο ήθελα, πάντα ζητούσα τρενάκι!  Και μου έφερναν συνήθως κάνα ψεύτικο κουρδιστό προσχολικής ηλικίας, μαζί με ένα ζευγάρι παπούτσια. Το πρώτο για να ξεγελάσουν το όνειρό μου και το δεύτερο για να ικανοποιήσουν τους γονείς. Και πίσω απ'το χαμόγελο της ευγένειας και το "ευχαριστώ θείε για το δώρο" κρυβόταν η απογοήτευση, όμως δε γκρίνιαζα ποτέ! Ήξερα πως αυτό που ζητούσα, αυτό που χάζευα άπειρες ώρες στο κάποτε Μινιόν, ήταν πραγματικά πολύ ακριβό για τα δικά μας δεδομένα.  Κατέφευγα λοιπόν στη φαντασία. Και στο φαντασιόπληκτο αυτό μυαλό μου, το κουρδιστό τρενάκι μεταμορφωνόταν σε γυαλιστερή ηλεκτροκίνητη ατμομηχανή μινιατούρα με λεπτά φιναρισμένο μεταλλικό σκελετό, έμπροσθο- και οπισθο-κίνηση και πέντε επιβατικά βαγόνια! Και δίπλα απ'τις ράγες υπήρχαν λειβάδια, λιμνούλες και πολύχρωμα σπιτάκια να σχηματίζουν μια ολόκληρη πολιτεία. Και αυτός ο κόσμος ήταν το λημέρι μου. Ένα κρυσφήγετο γεμάτο σήραγγες και γέφυρες, καταπράσινα δέντρα και χαμογελαστά ανθρωπάκια να μου γαληνεύουν την ψυχή και να μου υπενθυμίζουν καθημερινά πως η μαγεία και η φαντασία δε θα μπορούσαν ποτέ να πωλούνται στο Μινιόν...

Είχε πάει 02.30 τα χαράματα. Πετάχτηκα απ'τον πορτοκαλί καναπέ. Το καφέ μαξιλάρι ήταν στο πάτωμα. Τα ρούχα είχαν στεγνώσει πια πάνω μου. Μελαγχόλησα! Πόσο είχα μεγαλώσει! Και πόσο είχα ξεχάσει τον κόσμο μου! Τα λειβάδια και οι λιμνούλες του ξεράθηκαν και τα σπιτάκια στέκονταν ερημωμένα και γκρίζα. Χρειάστηκαν 25 χρόνια για να ξαναλάβω δώρο ένα τρενάκι! Και χρειάστηκαν 25 χρόνια για να ξαναθυμηθώ εκείνο  τον κόσμο, το λημέρι μου. Θα ήταν τόσο δύσκολο να το ξαναζωντανέψω? Παρατήρησα από μακριά τη σιδηροτροχιά. Σχημάτιζε το γράμμα Θ. Όχι δε θα ήταν δύσκολο! Δύο πράγματα μόνο έλειπαν! Οι αλκαλικές μπαταρίες και η φαντασία! Το πρώτο θα το αγόραζα αύριο το πρωί. Το δεύτερο, ήμουν σίγουρος πως θα ερχόταν στην πορεία... και ήρθε! Διότι όσο κλισέ και αν ακούγεται αυτό, όλοι κρύβουμε ένα παιδί μέσα μας! Και μερικές φορές, ένα τρενάκι  είναι υπεραρκετό για να το ξυπνήσει και να σου φτιάξει απ'την αρχή πράσινα λειβάδια, πολύχρωμα σπιτάκια, και χαρούμενα ανθρωπάκια! Δοκίμασέ το! Θα εκπλαγείς! ...

ΔΙΑΙΤΗΣΙΑ

Όχι, δεν πρόκειται για αθλητική εγγραφή. Διαιτησία έχουμε και οι γιατροί. Βλέπετε, όταν κάποιος νοσηλεύεται σε ιδιωτικό νοσοκομείο είναι σχεδόν σίγουρη η διαφωνία μεταξύ θεράποντος γιατρού και ασφαλιστικής εταιρίας του ασθενούς. Διότι οι εξετάσεις που μπορεί να θεωρούνται απαραίτητες απ'το γιατρό, δεν θεωρούνται πάντα εξίσου απαραίτητες και απ'την ασφαλιστική εταιρία, ειδικά οι ακριβές. Διαιτησία λοιπόν είναι πρακτικά η συνεύρεση του θεράποντος γιατρού με κάποιον που θα στείλει η ασφάλεια του ασθενούς προκειμένου ο δεύτερος να "διαιτητεύσει" τον πρώτο. Και το όλο θέμα είναι μάλλον κωμικοτραγικό καθότι οι περισσότερες ασφαλιστικές του κώλου, στέλνουν ανειδίκευτους ή γενικούς γιατρούς για να  κρίνουν τη λογική ενός ειδικευμένου παθολόγου. Βέβαια, για για να λέμε και του στραβού το δίκιο, ορισμένοι θεράποντες παίρνοντας ποσοστά από τη νοσηλεία των ασθενών τους μπαίνουν στο τριπάκι να στέλνουν ολόκληρα κατεβατά εξετάσεων και μάλλον αυτό θέλουν να πατάξουν και οι εταιρίες με τις διαιτησίες. Στο δικό μας όμως νοσοκομείο αυτό δε συμβαίνει καθότι - καλώς ή κακώς - δεν αμοιβόμαστε με ποσοστά επί των εξετάσεων!

Το τελικό σκηνικό λοιπόν διαδραματίζεται σε κάποιο μικρό γραφείο με το φάκελο του εν λόγω ασθενούς επί τάπητος, τους δύο γιατρούς, καθώς και  μερικά στελέχη του λογιστηρίου να προσπαθούν ο καθένας απ'τη μεριά του να υποστηρίξει τα συμφέροντα του εκάστοτε αφεντικού. Ο γιατρός της ασφαλιστικής έχει έρθει μιλημένος και συνεννοημένος να κόψει no matter what συγκεκριμένες μη συμφέρουσες εξετάσεις που έγιναν. Αν δεν τις κόψει διακυβεύεται η θέση του στην ασφαλιστική. Ο θεράπων γιατρός προσπαθεί με ιατρικά επιχείρηματα να υποστηρίξει τη διαγνωστική του σκέψη και να διαφυλάξει το πορτοφόλι του ασθενούς του και  τέλος, οι λογιστές απλά επιβλέπουν. Στην αρχή δηλαδή. Διότι όταν φύγουν οι γιατροί, η τελική μάχη παίζεται κάτω απ'το τραπέζι μεταξύ των λογιστών ασφάλειας και νοσοκομείου με κριτήρια μάλλον "λεπτά" και όχι ιατρικά. Και αν δε τα βρουν και αυτοί, τότε ο ασθενής υποχρεούται να πληρώσει στο νοσοκομείο τις εξετάσεις που έγιναν και δεν καλύφθηκαν από την ασφαλιστική του, γεγονός που πολλές φορές οδηγεί σε δικαστικές διαμάχες που άλλες φορές κερδίζουν... και άλλες όχι.

Αύριο λοιπόν έχουμε διαιτησία. Μάλιστα είναι η πρώτη διαιτησία στο νοσοκομείο μας. Και πολύ με χαλά που θα λείπει ο διευθυντής και θα αναγκαστώ εγώ να λογοδοτήσω ιατρικώς σε ένα μάτσο άβουλα στρατιωτάκια και λογιστές, υποχείρια των ασφαλιστικών εταιριών! Και πραγματικά πόσο περιττό και άσκοπο θα είναι τούτο αφού de facto το αποτέλεσμα θα είναι ήδη αποφασισμένο. Και θα εκνευριστώ που θα μου κόψουν την ηλεκτροφόρηση πρωτεινών ορού σε μία γιαγιά με 3ψήφια ΤΚΕ και ασφυαλγία, την TSH σε έναν ασθενή με ταχυκαρδία και έκτακτες κοιλιακές συστολές και το διοισοφάγειο υπέρηχο σε έναν 50άρη με άγνωστης έναρξης κολπική μαρμαρυγή και έμφρακτο σε όλο τον κροταφικό λοβό. Και αν πάλι δε μου κόψουν τιε εξετάσεις, έχουν την εναλλακτική να μου κόψουν μέρες νοσηλείας του ασθενούς. Όπως και να'χει κάτι θα κόψουν! Ακόμα και στον ιδιωτικό τομέα πια, πρέπει να έχεις μέσο στην καρδιά των εταιριών για να κάνεις ελεύθερα τη δουλειά σου.

Πώς έχει γίνει έτσι η Υγεία?!! Το πολυτιμότερο αγαθό του ανθρώπου κατάντησε αντικείμενο εμπορικής διαπραγμάτευσης και προνόμιο των ολίγων. Πλήθος ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιριών πλουτίζουν στηριζόμενες στις τριτοκοσμικές συνθήκες των δημόσιων νοσοκομείων και την ανάγκη του κοσμάκη για αξιοπρεπείς συνθήκες νοσηλείας. Και το Ε.Σ.Υ δε φημίζεται για το τελευταίο! Η αδυναμία της εκάστοτε κυβέρνησης να οργανώσει αποτελεσματικά και να στηρίξει έμπρακτα την Υγεία μεταφράζεται ουσιαστικά σε μείζων ταλαιπωρία του ασθενούς να περιμένει  τρεις ώρες στα επείγοντα του παθολογικού για να εξετασθεί, να νοσηλεύεται επτά μέρες για να κάνει μία αξονική εγκεφάλου και να μοιράζεται την ίδια τουαλέτα με άλλα 20 άτομα. Έτσι, όποιοι ολίγοι τυγχάνουν κάποιας οικονομικής ευμάρειας,  σκάνε κάθε χρόνο το διχίλιαρο σε ασφαλιστικές εταιρίες για να απολαύσουν ως σπάνια και πολύτιμα  γυαλιστερά προϊόντα, την υγεία και την ιατρική φροντίδα, αγαθά που εξ'ορισμού και αυταπάγγελτα δικαιούμαστε όλοι δωρεάν! Τα ίδια συμβαίνουν φυσικά και σε άλλους θεσμούς όπως η εκπαίδευση. Ο παρανομαστής είναι πάντα ο ίδιος. Το χρήμα! Και σε μία κοινωνία που οι θεσμοί γίνονται επιχειρήσεις και η αξιοπρέπεια πουλιέται δύο χιλιάρικα το χρόνο, κάτι δεν πάει καλά. Και άντε να βρεις από που ξεκίνησε το λάθος, ποιος το συνέχισε και πώς θα το σταματήσεις όταν με το που σηκώνεις κεφάλι, σου βγάζουν κόκκινη κάρτα...